H «αστόχαστη τέχνη» είναι, πιστεύω, η κύρια αιτία της κρίσης που διέπει τη μουσική –και όχι μόνο– δημιουργία την τελευταία περίοδο
Θα είναι άραγε οι χαριτωμένοι αοιδοί των μπαλκονιών, οι δρώντες στις στιγμές της παθητικής αναμονής, προάγγελοι μίας νέας εποχής;
Είναι καλό τραγούδι; Ποιος ξέρει; Σε κάποια πράγματα οι απαντήσεις έχουν τόσο προ πολλού ξεπεραστεί ώστε δεν έχουν πια σημασία
Eδώ ο καθένας μουσικός βασίζεται στον εαυτό του, λειτουργεί τελείως ελεύθερα και ταυτόχρονα εντός του ομαδικού πνεύματος
Συνοδοιπορήσαμε σε πολλά και ωραία. Τυχερός νοιώθω για αυτά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι αναμνήσεις μου από αυτόν τελειώνουν εδώ.
Απόσπασμα από αδημοσίευτη συνέντευξη του ΘΑΝΟΥ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΥ (2012) όπου ασκεί κριτική στον μουσικό μοντερνισμό
Η μουσική, όπως και κάθε άυλο αυτού του κόσμου πράγμα, δεν πιάνεται με το υποδεκάμετρο. Γιατί είναι τρόπος. Και είναι τόπος.
Έτσι άρχισα τούτο το μυθιστόρημα, για να διαβάζω τις συγκινήσεις που έζησα με τις αναρίθμητες ξυπόλητες των δίσκων...
Τότε είναι που ξέρεις: μάνα και πατέρας σου υπήρξαν μια στοίβα πέτρες βαλμένες στη σωστή τη θέση.
Όπου ο συγγραφέας συνεχίζει τη μαθητεία του στις φωτογραφίες και στις γυναίκες αναζητώντας τις ξυπόλητες στα εξώφυλλα των δίσκων
Το σύνολο CANTO SOAVE ανασηκώνει το πέπλο της μυστικής μουσικής αποκαλύπτοντάς μας την διάφανη ανθρώπινη ευαισθησία
Όσο για την προμήθεια ξυλείας προς αντιμετώπιση του χειμωνιάτικου ψύχους, δεν υπήρχε πρόβλεψη.
