Σκέψεις με αφορμή την πρώτη παρουσίαση της όπερας «Ο θάνατος του Άντονυ» στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Θα μιλήσω και για τον ανεξήγητο θαυμασμό τού πατριάρχη της κλασικής κιθάρας Andres Segovia προς τον Κατσαρό στη Νέα Υόρκη...
Κατά τον Μ.Χ. οι κιθαριστές δεν διέθεταν παρά αντιαισθητικά νύχια στο δεξί, καθώς & χαώδη άγνοια των πραγμάτων του τόπου τους
για ένα έργο του Μάνου Χατζιδάκι
«Η μελωδία αποκτά στον κινηματογράφο υπεραξία. Ο ρυθμός μπορεί να αντιπροσωπεύει την εικόνα και τη δράση. Η μελωδία τον συνθέτη»
H «αστόχαστη τέχνη» είναι, πιστεύω, η κύρια αιτία της κρίσης που διέπει τη μουσική –και όχι μόνο– δημιουργία την τελευταία περίοδο
Θα είναι άραγε οι χαριτωμένοι αοιδοί των μπαλκονιών, οι δρώντες στις στιγμές της παθητικής αναμονής, προάγγελοι μίας νέας εποχής;
Είναι καλό τραγούδι; Ποιος ξέρει; Σε κάποια πράγματα οι απαντήσεις έχουν τόσο προ πολλού ξεπεραστεί ώστε δεν έχουν πια σημασία
Eδώ ο καθένας μουσικός βασίζεται στον εαυτό του, λειτουργεί τελείως ελεύθερα και ταυτόχρονα εντός του ομαδικού πνεύματος
Απόσπασμα από αδημοσίευτη συνέντευξη του ΘΑΝΟΥ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΥ (2012) όπου ασκεί κριτική στον μουσικό μοντερνισμό
Συνοδοιπορήσαμε σε πολλά και ωραία. Τυχερός νοιώθω για αυτά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι αναμνήσεις μου από αυτόν τελειώνουν εδώ.
Η μουσική, όπως και κάθε άυλο αυτού του κόσμου πράγμα, δεν πιάνεται με το υποδεκάμετρο. Γιατί είναι τρόπος. Και είναι τόπος.
