Στο όρος Αιγάλεω κάθε δυνατός ορίζοντας μας τέμνει. Τα πέρατα στραφτοκοπάνε. Ποιος νους συνέλαβε αυτή τη ναυμαχία;
Ο ανώνυμος ήρωάς μου που έγραψε το διήγημα, δε θα μάθαινε ποτέ τι πράγματι είχε συμβεί, αν ήταν αυτοκτονία ή όχι ο θάνατός της
Βλέπω την καύτρα τους να ανάβει και είναι σαν να αναπτύσσουμε ένα σιωπηλό τρόπο επικοινωνίας με τα φωτεινά σηματάκια μας
Όταν γνωρίστηκαν ακούστηκαν μικροί ύπουλοι ήχοι ηλεκτρικού ρεύματος και αυτόματα συνδέθηκαν για πάντα – έτσι πίστευαν
Μερικές φορές ερωτευόμαστε μία κίνηση. Μία ανεπαίσθητη, αθώα κίνηση που συμβαίνει στο σύμπαν ενός άλλου κορμιού
Τον κοιτάζει μ' ένα μάτι που αστράφτει σαν φεγγοσυρμή. «Νόμιζα πώς το ήξερες… », του λέει, «Νίμουε… Το όνομά μου είναι Νίμουε».
Ήταν μοναδικός στην αποστήθιση. Μπορούσε να απομνημονεύσει ολόκληρα κείμενα με μια μόνο ανάγνωση. Μόνο που ξεχνούσε το γράμμα Ήτα
Μετά την αποτέφρωσή μου ζήτησα, για λόγους τάξης, να λάβω το πιστοποιητικό θανάτου μου
Η ποίησή μου για σένα ώρες-ώρες μοιάζει με το δέντρο εκείνο που σ’ ένα φύσημα του αέρα έχασε μονομιάς όλα τα φιλιά του.
Πετάω το χοιρινό απ' το παράθυρο ελπίζω να πέσει σε κανενός το κεφάλι μπας & περάσει ο έρωτας της ζωής μου ή κάποιος να με βρίσει
Φυλάξου απ’ τον γόνο του Νεάντερταλ που σαν ασπάλακας κατοικεί σε ομοιόμορφες σειρές σπιτιών
Σεισμοί ραγίζουν το ηθικό του κι η θλίψη σέρνεται σαν σαλιγκάρι. Βάναυσες εμπειρίες και το κρύσταλλο που σπάει η γροθιά του.
