Το μήλο της Σαπφώς

_{^{[ Μ  Ι  Κ  Ρ  Ο     Π  Α  Ν  Τ  Ο  Υ  Μ ]}}

Και πράγ­μα­τι εί­σαι εδώ τώ­ρα. Το και, το εί­σαι, το εδώ, το τώ­ρα
σ’ ένα προ­σω­πι­κό σύν­νε­φο στον δρό­μο προς μια φω­τει­νή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.
Αυ­τή την άνοι­ξη και πά­λι το σύν­νε­φο κά­νει εμ­φα­τι­κά αυ­τό,
τώ­ρα εδώ, γί­νε­ται η στε­ρε­ό­τη­τα που έχει τη με­γα­λύ­τε­ρη ση­μα­σία, 

σ’ ένα προ­σω­πι­κό σύν­νε­φο στον δρό­μο προς μια φω­τει­νή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα,
αιω­ρεί­ται στον δρο­σε­ρό ου­ρα­νό με τις μέ­λισ­σες, αέ­ρι­νο και διά­φα­νο,
τώ­ρα εδώ, γί­νε­ται η στε­ρε­ό­τη­τα που έχει τη με­γα­λύ­τε­ρη ση­μα­σία,
μι­λά­ει μ’ απα­λή φω­νή από μια απτή εγ­γύ­τη­τα, 

αιω­ρεί­ται στον δρο­σε­ρό ου­ρα­νό με τις μέ­λισ­σες, αέ­ρι­νο και διά­φα­νο,
πριν βρει το πιο μα­κρι­νό κλα­δί να ξε­κου­ρα­στεί για λί­γο,
μι­λά­ει μ’ απα­λή φω­νή από μια απτή εγ­γύ­τη­τα.
Με­τά η υπερ­χεί­λι­ση όλων των φω­νών και των αγα­πη­μέ­νων προ­σώ­πων, 

πριν βρει το πιο μα­κρι­νό κλα­δί να ξε­κου­ρα­στεί για λί­γο,
στη συ­ντρο­φιά του ενός με το άλ­λο, μέ­σα σ’ ένα γλυ­κό μή­λο.
Με­τά η υπερ­χεί­λι­ση όλων των φω­νών και των αγα­πη­μέ­νων προ­σώ­πων
που μας δί­νε­ται αυ­τή την εντε­λώς δι­κή μας τη στιγ­μή.