Δημήτρης Δημητριάδης, χώρα, σώματα, λέξεις

Η χώ­ρα τώ­ρα, εί­τε πρό­κει­ται για έναν ηρα­κλεί­τειο διά­κο­σμο εί­τε για μια ευ­ρι­πί­δεια άνο­δο πο­τα­μών, εί­τε για έναν πλα­τω­νι­κά ασύλ­λη­πτο τό­πο εί­τε για συμ­βάν της ντερ­ρι­νταϊ­κής ενερ­γής δια­φο­ράς, εί­τε για ένα νι­τσεϊ­κό μο­νο­πά­τι στο δά­σος εί­τε ένα χαϊ­ντε­γκε­ρια­νό ξέ­φω­το στο ίδιο δά­σος, εί­τε για ένα σώ­μα χω­ρίς όρ­γα­να εί­τε για ένα σώ­μα με όρ­γα­να σε απο­σύν­θε­ση, εί­τε για ένα με­τα­φυ­σι­κό τό­πο, την ιε­ρό­τη­τα μιας κρύ­πτης εί­τε εί­ναι η εκτε­θει­μέ­νη φύ­ση του αν­θρώ­που, εί­τε εί­ναι η μη απο­δο­χή της φύ­σης αυ­τής και δεν μπο­ρού­με τό­τε να μι­λά­με για φύ­ση ού­τε για άν­θρω­πο εί­τε πρό­κει­ται για κοι­νή λο­γι­κή σε μια δη­μο­κρα­τία που φρο­ντί­ζει, εί­τε πρό­κει­ται για φι­λο­σο­φία ή τέ­χνη που ίσως κά­πο­τε μας δώ­σουν την πιο ανοι­χτή και απε­λευ­θε­ρω­τι­κή δη­μο­κρα­τία ή αντι­στρό­φως, εί­τε η χώ­ρα εί­ναι μα­κριά εί­τε κο­ντά, εί­τε μας πε­ρι­βάλ­λει εί­τε την πε­ρι­βάλ­λου­με, εί­τε πε­θαί­νει κα­νείς σε αυ­τή εί­τε εί­ναι αδύ­να­τον να πε­θά­νει κα­νείς σε αυ­τήν, εί­τε αυ­τή πε­θαί­νει η ίδια εί­τε εί­ναι αδύ­να­τον να πε­θά­νει, υπερ­βαί­νο­ντας τον θά­να­το και κά­θε φυ­σι­κό και με­τα­φυ­σι­κό όριο ή τέ­λος, η χώ­ρα σαν να θέ­λει να ανα­πνεύ­σει, να γα­λη­νέ­ψει, να αφου­γκρα­στεί τον εαυ­τό της στην τρα­γι­κή ευ­φο­ρία του τώ­ρα, εδώ.

Το μά­τια­σμα της υπερ­βο­λι­κής απελ­πι­σί­ας και η μα­τιά της απελ­πι­στι­κής υπερ­βο­λής ίσως σβή­σουν για πά­ντα την πι­θα­νή στιγ­μή της αφύ­πνι­σης από τον συ­χνά επα­νερ­χό­με­νο εφιάλ­τη που γί­νε­ται η Ελ­λά­δα. Ένας εφιάλ­της που επι­τί­θε­ται ανη­λε­ώς και ο οποί­ος δέ­χε­ται αντε­πί­θε­ση το ίδιο ανη­λε­ώς. Θα πρέ­πει ίσως να βρε­θεί μια νέα λέ­ξη για την κα­τά­στα­ση αυ­τή, τις δυ­νά­μεις που δη­μιουρ­γούν τον εφιάλ­τη αυ­τόν, που τον τρο­φο­δο­τούν και τον δια­χέ­ουν σε διά­φο­ρες μορ­φές, σε δια­φο­ρε­τι­κές εντά­σεις, που τον ανα­κυ­κλώ­νουν με τέ­τοια αδια­φο­ρία για οποια­δή­πο­τε στιγ­μή, πτυ­χή, συμ­βάν. Ναι, δια­βά­ζο­ντας τον Δη­μη­τριά­δη, η Ελ­λά­δα μπο­ρεί να φα­ντά­ζει ως ένας εφιάλ­της από τον οποίο προ­σπα­θώ να ξυ­πνή­σω, και ίσως, στον τρό­μο και το σκο­τά­δι του εφιάλ­τη, το κα­τα­φέ­ρω αν γί­νω εγώ ένας με­γα­λύ­τε­ρος εφιάλ­της για την Ελ­λά­δα, από τον οποίο πρέ­πει να ξυ­πνή­σει αυ­τή. Αν η υπερ­βο­λή μου υπερ­βεί την υπερ­βο­λή της. Μια εφιαλ­τι­κή, απο­πνι­χτι­κή, απύθ­με­νη στιγ­μή και ο πα­νι­κο­βλη­μέ­νος, απο­τυ­φλω­μέ­νος λό­γος της. 

Προς τη δύ­ση με μια επί­μο­νη ενα­ντί­ω­ση κα­τά της δύ­σης του μο­ντερ­νι­σμού, με έναν αντι­μο­ντερ­νι­σμό μέ­σα στον χώ­ρο του μο­ντερ­νι­σμού, ένα μα­νιώ­δη αντι­μο­ντερ­νι­σμό που ακα­τά­παυ­στα αυ­το­ο­ριο­θε­τεί­ται, αυ­το­ε­φευ­ρί­σκε­ται, αυ­το­ε­πι­βε­βαιώ­νε­ται, στρέ­φε­ται ενά­ντια στον εαυ­τό του και απρό­σμε­να επι­λέ­γει τις στιγ­μές που τον ει­ρω­νεύ­ε­ται και τον αναι­ρεί, που γί­νε­ται ηχώ γλώσ­σας και­νής και φαι­νο­με­νι­κά, φε­να­κι­κά εκ­κε­νω­μέ­νης. Στιγ­μές που υπερ­βαί­νει τον εαυ­τό του, τον (αντι)μο­ντερ­νι­σμό του. Ένα δόγ­μα που κο­νιορ­το­ποιεί­ται από ένα άλ­λο δόγ­μα ή που απο­κα­λύ­πτει την αυ­τα­πά­τη που το υπο­βα­θρώ­νει. Η δύ­ση όμως εί­ναι πά­ντα η ανα­το­λή, η ατέρ­μο­νη, ασά­λευ­τη και σα­λε­μέ­νη ανα­το­λή της γλώσ­σας, της δη­μο­κρα­τί­ας του λό­γου και του επέ­κει­νά του. Ένα σύν­νε­φο ή ένα δια­στη­μό­πλοιο πε­ρι­μέ­νει την ανα­χώ­ρη­ση. 

ΒΡΕΙ­ΤΕ ΤΑ ΒΙ­ΒΛΙΑ ΤΟΥ Δη­μή­τρη Δη­μη­τριά­δη ΣΤΟΝ ΙΑ­ΝΟ