Α Η γερτή στάση μού πάει σε οποιαδήποτε στιγμή τής μέρας.
Β Γερτή προς ποια κατεύθυνση;
Α Προς οποιαδήποτε. (Μικρή παύση.) Εξαρτάται.
Β Από τι εξαρτάται;
Α Από το τι σκέφτομαι ή τι αισθάνομαι ή τι σκοπεύω να κάνω.
Β Και από το σημείο που στέκεσαι;
Α Αυτό δεν έχει σημασία.
Β Ούτε ο χρόνος; Η στιγμή;
Α Ναι. Ούτε. Διάβασα κάποτε για τον Καβάφη ότι ήταν ένας κύριος που έγερνε λίγο. Προς το σύμπαν.
Β Το αφουγκραζόταν.
Α Ή το αντιμετώπιζε. Ή το δεχόταν μέσα του. Το εισέπνεε και το εξέπνεε.
Β Εσύ γιατί γέρνεις;
Α Εδώ και καιρό για να μη συγκρούομαι μετωπικά με την πραγματικότητα. Για να αμύνομαι καλύτερα καθώς έρχεται σαν ξέφρενο τρένο καταπάνω μου.
Β Δεν θα κάνεις στην άκρη;
Α Όχι βέβαια. (Μικρή παύση.)
Β Τι σκέφτεσαι τη στιγμή της σύγκρουσης;
Α Το πρωί σκεφτόμουν πάλι το κενό νοημοσύνης που κυριαρχεί. Και αυτό το κενό περνά και στην τεχνητή νοημοσύνη.
Β Δεν είναι η τεχνητή νοημοσύνη μια μορφή του κενού;
Α Ναι, φυσικά. Και επιπλέον είναι μόνο νοημοσύνη. Και μεις και ο κόσμος είμαστε πολύ περισσότερα πράγματα.
Β Η νοημοσύνη θα μάθει να γέρνει;
Α Ω, ναι. Αλλά τότε θα είναι κάτι άλλο.
