Οι δασολόγοι λένε.

Προ­κα­ταρ­κτι­κή πε­ρί­ο­δος

Η κα­λύ­τε­ρη κου­ζί­να ήταν πο­λύ μι­κρή. Έχει πε­ρά­σει πο­λύς και­ρός από τό­τε και δεν υπήρ­χε εμείς, μό­νο ένα συ­μπα­γές εγώ που κα­θό­ταν στη μο­να­δι­κή κα­ρέ­κλα δί­πλα στο επι­τοί­χιο τρα­πέ­ζι. Ένα μι­κρό πα­ρά­θυ­ρο πά­νω ψη­λά και τα πό­δια στο κα­λο­ρι­φέρ. Όταν άπλω­να το αρι­στε­ρό μου χέ­ρι ακου­μπού­σα το ψυ­γείο που εί­χε μέ­σα του τη φόρ­μα από αλου­μι­νό­χαρ­το με τη σο­κο­λα­τό­πι­τα από το χθε­σι­νο­βρα­δι­νό πάρ­τι για τη με­τα­κό­μι­ση. Ήταν ένα κα­λό δια­μέ­ρι­σμα, εντά­ξει γεί­το­νες και ένα πευ­κό­δα­σος έξω.

Εγ­χώ­ριο εί­δος

Το γα­τά­κι στρι­φο­γυ­ρί­ζει τρεις φο­ρές με τα πό­δια στον αέ­ρα. Όταν απο­μα­κρύ­νε­ται υπάρ­χει το σχέ­διο με τους ρό­ζους του παρ­κέ στη ρά­χη του. Κου­λου­ρια­ζό­μα­στε κά­τω από το τρα­πέ­ζι και χαϊ­δεύ­ου­με το πά­τω­μα που γουρ­γου­ρί­ζει τώ­ρα. Ο στε­γνω­τή­ρας των πε­τσε­τών δί­πλα στο ντους αστρά­φτει και βγά­ζει μια επι­πλέ­ον μπά­ρα.

Αγ­γε­λία ανα­ζή­τη­σης

Την επό­με­νη φο­ρά που συ­μπλη­ρώ­νου­με ένα παζλ λεί­πει ακό­μη ένα κομ­μά­τι ου­ρα­νού.
Βρί­σκε­σαι στους κρυ­ψώ­νες κά­ποιου συλ­λέ­κτη μα­ζί με
τους άλ­λους τρό­πους φυ­γής; Ίσως ξα­πλώ­νεις
ανά­με­σα σε ιδρω­μέ­να σκε­πά­σμα­τα και ένα στρώ­μα
εφιαλ­τι­κό, ένα κρε­βά­τι με ου­ρα­νό.

Μα­μά

Αυ­τές οι πόρ­τες δεν εί­ναι για να 
κλεί­νουν. Κρε­μά­με ρού­χα πά­νω τους
και σε­ντό­νια. Η πόρ­τα της κρε­βα­το­κά­μα­ρας, επεν­δυ­μέ­νη, διά­πλα­τη
μας κά­νει μια μι­σή αγκα­λιά όταν μας βλέ­πει το πρωί και
το βρά­δυ μου δεί­χνει το κρε­βά­τι: Ώρα για
ύπνο, μη δεις εκεί­νη τη σει­ρά, εί­ναι σα­χλα­μά­ρα.

Μή­δεια

Αυ­τά δεν εί­ναι τα ίδια παι­διά που εί­παν αντίο
πριν από μια εβδο­μά­δα. Τα μά­τια εί­ναι πιο σμι­χτά, τα δό­ντια λί­γο
πιο αραιά, ελά­χι­στες με­τα­το­πί­σεις. Υπάρ­χει κά­τι στις
χει­ρο­νο­μί­ες και στον στρι­γκό τό­νο της φω­νής. Το δέρ­μα που εί­ναι τε­ντω­μέ­νο
προς τα πά­νω, το βλέ­πω στις δί­νες πά­νω στο χνού­δι των μπρά­τσων.

Θα τ’ αγα­πή­σω όμως και αυ­τά.

Με το που έρ­χε­ται νέα εβδο­μά­δα γεν­νιού­νται δυο νέα
αδέρ­φια. Υπάρ­χει χώ­ρος για όλα τα μι­κρά
που έχω εγκα­τα­λεί­ψει. Εί­ναι ανα­γκα­σμέ­να να παί­ζουν με­τα­ξύ τους,
για­τί το Nintendo δεν φτά­νει για όλα.

Αντα­να­κλα­στι­κά

Οι θα­λάσ­σιοι βιο­λό­γοι ανα­ρω­τιού­νται τι
αντι­κα­τέ­στη­σε τον θερ­μοη­λε­κτρο­πα­ρα­γω­γι­κό σταθ­μό της Ου­ψά­λα. Πού
εί­ναι το μά­τι του ζώ­ου; Στα βο­ρειο­δυ­τι­κά προς
το κα­μπα­να­ριό της μη­τρό­πο­λης ή στα νο­τιο­α­να­το­λι­κά προς το Ικέα;
Κά­τω από ένα αυ­λα­κω­τό πε­ρί­βλη­μα, κά­τω από ένα ρο­δα­λό,
δια­φα­νές κέ­λυ­φος μπο­ρού­με να δού­με τις κι­νή­σεις των εσω­τε­ρι­κών ορ­γά­νων·
καί­νε αυ­τό που έχουν φέ­ρει τα φορ­τη­γά δια­σχί­ζο­ντας την Στόλ­γκα­ταν
πριν ανέ­βουν στη ρά­μπα στο Μπλοκ 5.
Ζώο, που εί­σαι κα­μπυ­λω­μέ­νο γύ­ρω από τη μυ­τε­ρή κα­μι­νά­δα και γα­λη­νε­μέ­νο έτσι
γύ­ρω από το μαύ­ρο μο­λύ­βι που αχνί­ζει σφυ­ρι­χτά κά­τω από τα σύν­νε­φα.

Ύπαρ­ξη

Σαν μαλ­λιά και νύ­χια που συ­νέ­χι­ζαν να με­γα­λώ­νουν­σ’ όλους πριν από μας ξε­πε­τά­γο­νται ίνες από
τον ρό­ζο στο παρ­κέ. Δεν πει­ρά­ζει
που πρέ­πει να μεί­νου­με μέ­σα. Το δά­σος δεν
θρο­ΐ­ζει, αλ­λά μειώ­νει τους ήχους
από το πλυ­ντή­ριο πιά­των, από τα αγκο­μα­χη­τά του κα­τα­ψύ­κτη, από κά­ποιον
που ανοί­γει ένα ντου­λά­πι στο δι­πλα­νό δια­μέ­ρι­σμα
και το κλεί­νει.