Η συνουσία μιας δοτικής με υπογεγραμμένη

Θέλω ένα λε­πτό.
Ίσως και κά­τι πα­ρα­πά­νω.
Πριν πω, πριν νιώ­σω, πριν μπω σε κά­ποιο ρή­μα, κά­ποια επι­φώ­νη­ση με ανα­κου­φί­ζει και ύστε­ρα, κά­θο­μαι στης με­το­χής τον κα­να­πέ.

Ανα­δι­πλω­μέ­νη, ψά­χνω κά­ποια κα­τά­λη­ξη να μου το­πο­θε­τή­σω. Εί­ναι σε ―όντας τρο­πι­κή και τό­σο πα­ρη­γο­ρη­τι­κή μα εί­ναι πα­ρο­ξύ­το­νη σε ―μέ­νη και γί­νε­ται λι­γά­κι αγ­χω­μέ­νη για­τί προ­έρ­χε­ται και αυ­τή από ρή­μα φο­βι­σμέ­νη.

Και θέ­λω να εί­ναι σε πτώ­ση δο­τι­κή κα­θώς πλα­γιά­ζει α δί­χρο­νο, μα­κρό και ανα­ζη­τά την υπο­γε­γραμ­μέ­νη.

Και τώ­ρα που τα σκέ­φτη­κα όλα αυ­τά ξε­κού­μπω­σα τα β τα συν­θε­τι­κά και πέ­τα­ξα τα ρή­μα­τα τα ενερ­γη­τι­κά. Και μέ­νω με αντί, κα­τά και από και κά­θο­μαι στο α το στε­ρη­τι­κό να σου υπεν­θυ­μί­σω έναν ανα­στε­ναγ­μό που βγή­κε από σώ­μα με­το­χής που πό­θη­σε πο­λύ πε­ρι­σπω­μέ­νη.