Ο δειλός κροκόδειλος

Φο­ρές συ­μπε­ρι­φέ­ρο­μαι σαν τρο­μαγ­μέ­νο ζώο.
Όχι αντάρ­της Μό­μπι Ντικ ή Λυσ­σα­σμέ­νη Γά­τα.
Δει­λός κρο­κό­δει­λος
στα φώ­τα της αφο­ρι­σμέ­νης πό­λης.
Τα βρά­δια ξε­μυ­τί­ζω απ' τον υπό­νο­μο
κυ­κλο­φο­ρώ­ντας αυ­στη­ρά στα πε­ζο­δρό­μια
υπά­κουος στα κόκ­κι­να φα­νά­ρια.
Α, μη φο­βά­στε σας πα­ρα­κα­λώ!
Μπο­ρεί­τε να ιπ­πεύ­σε­τε στη ρά­χη μου
να πλα­νη­θεί­τε στα κε­νά της οδο­ντο­στοι­χί­ας μου
να χα­λα­ρώ­σε­τε στο στρώ­μα των φο­λί­δων
ν' ανα­παυ­θεί­τε στη σκιά της κά­τω γνά­θου.
Μό­νο μη σπεύ­σε­τε να πιεί­τε απ' τα μά­τια μου.
Μη δια­νοη­θεί­τε προς Θε­ού
να δο­κι­μά­σε­τε
το δη­λη­τή­ριο των δα­κρύ­ων που κερ­νάω...