Ο θάνατος ενός… ποιητή

Ο θάνατος ενός… ποιητή

οι στίχοι αυτοί που διαβάζετε είναι κυριολεκτικά οι τελευταίοι | άλλοι δεν υπάρχουν | ούτε θα γεννηθούν στο μέλλον | σώθηκε πια το μελάνι μου | τόσο ήταν

εγκαταλείπω λοιπόν κι εγώ τη μάταιη τούτη τέχνη κι εύχομαι να βρω την ηρεμία που τόσο επιθυμώ | να αναπαυθώ εν ειρήνη | βασανίστηκα πολύ | πληγώθηκα περισσότερο | κουράστηκα να κοιμάμαι με το αυτί τεντωμένο και να κρύβω σε κάποιον τοίχο το πρόσωπό μου | θέλω πια να ξεκουραστώ | τόσο ήταν

ως τελευταία επιθυμία | μια επιγραφή για το μνήμα του θανάτου αυτού ας χαραχτεί σε μια άσπρη σαν μάρμαρο σελίδα | ενθάδε κείται τις | που πίστευε (ο καημένος) πως ήταν ποιητής

αντί στεφάνων παρακαλώ όσοι το επιθυμούν στίχους δακρύβρεχτους να καταθέσουν ή στοχασμούς ποιητικής έπαρσης | η δεξίωση θα λάβει χώρα σε μια πολύ έρημη χώρα μεταξύ (φευ) συγγενών και (ουαί) φίλων

και μετά σιωπή | πάντοτε πίστευα πως πρέπει κανείς να ξέρει πότε να σταματά και πότε να φεύγει

ας είναι ελαφρύ το κενό που στο εξής θα με σκεπάζει

ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
 

αυτόν το μήνα οι εκδότες προτείνουν: