Τότε ένιωσε τη φωνή της ν' ανεβαίνει πάλι σαν φωτιά από το στομάχι της ως τον λάρυγγα και τα ψάρια έκλαιγαν κι έκλαιγαν
Κι όμως / με κομμένο λαιμό περνάω / κάθε μέρα έξω απ’ το σφαγείο / εγώ κι οι άλλες αντιλόπες
Σάστισε. Πήγε να σηκωθεί, να καταλάβει τι του γίνεται, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε καβάλα στο άλογο ο φουστανελάς.
Πιτσιλάει το πρόσωπό μου λερώνει το γιλέκο, τις περισκελίδες, φτάνει ώς τη φούντα στο φάρεό μου, στη δυτική καμάρα τού νάρθηκα
Στο facebook πληροφορήθηκες τώρα: ο Πρωτέας είναι ο Λόκι και ο κόσμος μια φωτογραφία που οδηγεί στo «Cahiers du Cinéma»...
Ξινοπικρόγλυκα, κίτρινα αφηγήματα. Διαβάζονται και μαζί και χώρια
Οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη. Συγκροτείται έτσι η μονάδα, «ο φορέας του νοήματος», στην ονειρική κατάσταση
Κολυμπώντας στα γαλάζια νερά του μελλοντικού μου χρόνου / Αναβάτης δελφινιών σε παλιά καλοκαίρια...
Μια παροδική εξέγερση συχνά γίνεται το ανακλώμενο είδωλο της ιστορίας — η χαίνουσα πληγή που λέμε σώμα
Φάρσα αφανισμού από υπό έκδοση καινούρια νουβέλα
Το νεκταρίνι μες στο χέρι της πλανήτης δαγκωμένος./ μικρές τοξοειδείς τροχιές / από και προς τα δόντια της / δόντια τιτανικά
Δεν ήταν πράγμα δύσκολο να μπουν όλες αυτές οι ιστορίες στη σειρά και να αρχίσουν να τρέχουν σαν ποταμός στα σοκάκια του γκέτο
