Στο facebook πληροφορήθηκες τώρα: ο Πρωτέας είναι ο Λόκι και ο κόσμος μια φωτογραφία που οδηγεί στo «Cahiers du Cinéma»...
Ξινοπικρόγλυκα, κίτρινα αφηγήματα. Διαβάζονται και μαζί και χώρια
Οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη. Συγκροτείται έτσι η μονάδα, «ο φορέας του νοήματος», στην ονειρική κατάσταση
Κολυμπώντας στα γαλάζια νερά του μελλοντικού μου χρόνου / Αναβάτης δελφινιών σε παλιά καλοκαίρια...
Μια παροδική εξέγερση συχνά γίνεται το ανακλώμενο είδωλο της ιστορίας — η χαίνουσα πληγή που λέμε σώμα
Φάρσα αφανισμού από υπό έκδοση καινούρια νουβέλα
Το νεκταρίνι μες στο χέρι της πλανήτης δαγκωμένος./ μικρές τοξοειδείς τροχιές / από και προς τα δόντια της / δόντια τιτανικά
Δεν ήταν πράγμα δύσκολο να μπουν όλες αυτές οι ιστορίες στη σειρά και να αρχίσουν να τρέχουν σαν ποταμός στα σοκάκια του γκέτο
Η λέξη μου είναι μια ανοξείδωτη σιδηροκατασκευή / ένα μαντεμένιο τηγάνι έτοιμο να υποδεχτεί κρέας για θωράκιση
Δοκιμάζει συνέχεια το κλειδί. Φωνάζει πως δε θα με ανεχτεί άλλο, πως φταίω για όλα και πως αυτή τη φορά δε θα δείξει κανένα έλεος
Στα απόκρυφα μέρη που σμίγουν τα πεύκα του δάσους με τη θάλασσα, ένα σούρουπο, είδε, μέσα στο σύθαμπο, την Ελπίδα με έναν άγνωστο
Συνεχίζει να κοιτάζει τις βεντούζες που σαλεύουν πάνω στα πόδια του και κρατάει αθόρυβα τον ρυθμό ανοιγοκλείνοντας τα χείλη του
