Η γη θα έχει κάψει όλη την ενέργειά της και εμείς δεν θα ξέρουμε τί σημαίνει η λέξη Επανάσταση
Για κάποιες βρέθηκαν ποιητές ερωτευμένοι ή φιλεμένοι για το ακριβό κόσμημα ύμνους ή ελεγείες να πλέξουν.
Έτσι ριγμένος τώρα μέσα στο λευκό του ολοκαίνουργιο κοστούμι, πανέτοιμος, βγαίνει ξανά απ' το σπίτι, πράγματι όχι μόνος.
Υφαίνεις από τα κόκκινα ιμάτια/ του θανάτου σου/ μεταξωτά συρματοπλέγματα/ και με παντρεύεσαι/ βίος ανθόσπαρτος/ αγκαθωτός
Φτερά στο χρώμα του χαλκού / σου χάρισαν οι πεταλούδες / άγνωστου πλανήτη, / να ντυθείς
Πέντε ποιήματα για το τέλος του στο Μεσολόγγι
Αγαπητοί μου / χρυσός ο αιώνας δε λέω / αλλά είδατε ποτέ το πρόσωπό σας / στον καθρέφτη;
Πάντα γυρίζουν πίσω τα νερά. / Χύνονται αφροί χτυπώντας / το γκρι και το λευκό της άμμου, της προβλήτας.
Σπασμένα είδωλα πηγαινοέρχονται / Με κουράζουν με τις απαγγελίες πόνου / Θέλω να φύγω / Όμως στρατός φυλάει τα σύνορα κάτω
Στο λιγοστό φως που μπαίνει από το μικρό άνοιγμα της κουρτίνας βλέπει το σώμα του. Τον κοιτάζει. Μένει ασάλευτη.
Η ιδέα αυτή, ή καλύτερα η αίσθηση ζεστασιάς που δημιούργησε η ιδέα αυτή μέσα μου, υπήρξε όλο αυτό το διάστημα ένα είδος καταφυγίου
Έφεραν μια μεσόκοπη γυναίκα και ο υπεύθυνος άφησε στα τρεμάμενα χέρια της ένα κασελάκι. «Του πατέρα σου», της είπε, «τα οστά»
