Noctambulisme με τον Γιάννη Βαρβέρη

δεν ξε­νυ­χτά­νε πια οι άν­θρω­ποι
στην ηλι­κία μου
Γ.Β. («Ξε­νύ­χτι», Βα­θέ­ος γή­ρα­τος, 2011)

Σε τού­το το «πια» στο πα­ρα­πά­νω δί­στι­χο του Γιά­ννη Βαρ­βέ­ρη, συμ­πυ­κνώ­νε­ται η με­γά­λη αλ­λα­γή στα κα­θη­με­ρι­νά ή­θη πολ­λών αν­θρώ­πων, ι­δί­ως καλ­λι­τε­χνών και μά­λι­στα ποι­η­τών, για τους ο­ποί­ους η νυ­κτό­βια πε­ρι­πλά­νη­ση έ­ξω α­π᾽ τα τεί­χη του σπι­τιού, μέ­σα στους δρό­μους και στα φώ­τα της πό­λης, έ­μοια­ζε κα­θώς βα­θύ­τε­ρη ζω­ή – έ­να υ­παρ­κτι­κό κα­τα­φύ­γιο που κά­πο­τε ε­πι­κοι­νω­νούσε μυ­στι­κά με το έρ­γο, δί­νον­τας υ­πό­στα­ση στον συμ­βο­λι­κό του κό­σμο...  Η εξά­πλω­ση της υγι­ει­ο­νο­μι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας, αυ­τή η πα­ρά­πλευ­ρη εκ­δή­λω­ση της πο­λι­τι­κής ορ­θο­πρέ­πειας, οι αν­τι­κα­πνι­στι­κοί της νό­μοι που την συ­νο­δεύ­σα­νε, με την βο­η­θη­τι­κή εναλ­λα­γή που προ­σέ­φε­ρε η τε­ρα­τώ­δης εξά­πλω­ση του Δι­α­δι­κτύ­ου, όλα αυ­τά που συ­νη­θί­σα­με να ονο­μά­ζου­με «κοι­νω­νι­κά μέ­σα», με το «ξε­νυ­χτά­δι­κο» τού facebook ως επι­στέ­γα­σμα, έβα­λαν την τα­φό­πλα­κα σε μια από τις πιο εμ­βλη­μα­τι­κές πτυ­χές της αρ­χαί­ας μπο­ε­μί­ας...

Ο Γιάν­νης Βαρ­βέ­ρης έπι­νε, κά­πνι­ζε, χαρ­τό­παι­ζε και φυ­σι­κά ξε­νυ­χτού­σε... Με­γα­θλη­τής στον κό­σμο της αστι­κής νυ­κτο­πο­ρί­ας δια­σταύ­ρω­νε τα βή­μα­τά του στον ίδιο τό­πο και χρό­νο με εκεί­να του Κα­ρού­ζου, του Γκόρ­πα, του Πα­πα­γιώρ­γη, του Κα­περ­νά­ρου, του Χιό­νη, του Χει­λα­δά­κη, του Κα­ρα­βα­σί­λη... Ο κα­θέ­νας, βέ­βαια, με τη δι­κή του δια­δρο­μή και τις συ­νά­φειες...
Τις Τρί­τες, του­λά­χι­στον, το ξε­νύ­χτι του συ­χνά ξε­κι­νού­σε από τις συ­νά­ξεις των πλα­νο­δί­ων στο «Αθη­ναϊ­κό κα­φε­νείο» και αρ­γό­τε­ρα στο κα­φέ «Με­τρό» στην πλα­τεία Αγί­ων Θε­ο­δώ­ρων... Συ­νά­ξεις που κα­τ’ ανά­γκην γι­νό­ντου­σαν αρ­γά, αφού έπρε­πε οι εβδο­μα­διαί­οι θα­μώ­νες του μπαρ να βρί­σκο­νται εκεί με­τά τα μα­θή­μα­τα του εκ­δό­τη στο εσπε­ρι­νό Λύ­κειο στην πλα­τεία Βά­θης, πά­νω από δύο δε­κα­ε­τί­ες στο νυ­χτε­ρι­νό σχο­λειό στην πα­λιά γει­το­νιά και στις χαρ­το­παι­κτι­κές λέ­σχες του Βαρ­βέ­ρη πλάι του· αλ­λά ο πραγ­μα­τι­κός άν­θρω­πος της νύ­χτας ήταν ο Γιάν­νης!... Αφού η νύ­χτα-Βαρ­βέ­ρης συ­νε­χι­ζό­ταν για να κο­ρυ­φω­θεί με­τά και το δι­κό μας σκό­λα­σμα και την επι­στρο­φή μας στο σπί­τι.

Όταν το 2003, με τη διά­δο­ση της ψη­φια­κής κά­με­ρας, άρ­χι­σα να φτιά­χνω, για δια­σκέ­δα­σή μου πρω­τί­στως (αλ­λά και για τους συν­δρο­μη­τές του Πλα­νό­διου), τα­χυ­δρο­μι­κές καρ­τού­λες με φω­το­γρα­φί­ες φί­λων ποι­η­τών συ­νερ­γα­τών του πε­ριο­δι­κού, ανά­με­σα σε εκεί­νες του Γιώρ­γου Μαρ­κό­που­λου, του Σω­τή­ρη Πα­στά­κα, του Απο­στό­λη Ζώ­του και άλ­λων, θέ­λη­σα να κά­νω και μία του Γιάν­νη Βαρ­βέ­ρη. Άφη­σα να δια­λέ­ξει εκεί­νος τη δια­δρο­μή σε μια νυ­κτο­πο­ρία στους οι­κεί­ους του χώ­ρους που ξε­κί­νη­σε στις 10:50 της 30ής Σε­πτεμ­βρί­ου από το μπαρ ενός ξε­νο­δο­χεί­ου στην πλα­τεία Αι­γύ­πτου, και μέ­σω της Λε­ω­φό­ρου Αλε­ξάν­δρας στη συμ­βο­λή της με την Πα­τη­σί­ων, πέ­ρα­σε μπρο­στά από το 6ο Εσπε­ρι­νό Λύ­κειο Μά­γερ και Σουρ­με­λή, για να κα­τευ­θυν­θεί στο auRevoir της Κε­φαλ­λη­νί­ας και να κα­τα­λή­ξει στο μα­γα­ζί με τις στρι­πτη­τζού­δες στην Αχαρ­νών τα χα­ρά­μα­τα της 1ης Όκτω­βρί­ου εκεί­νης της χρο­νιάς...

Στην καρ­τού­λα που έκα­να με τον Γιάν­νη να πο­ζά­ρει στις 11:06 μπρο­στά από τη νυ­χτε­ρι­νή κί­νη­ση της Πα­τη­σί­ων, τύ­πω­σα με τα κί­τρι­να φω­σφο­ρι­ζέ χρώ­μα­τα των λαμ­πτή­ρων της πλα­τεί­ας Αι­γύ­πτου πά­νω στο σκού­ρο φό­ντο του μπου­φάν που φο­ρού­σε, το δί­στι­χό του από το ποί­η­μά του «Μι­κρή συμ­βο­λή στη διαιώ­νι­ση»(*):

Μό­νον αυ­τοί που ξε­νυ­χτούν αγριεύ­ο­νται
μα δεν τους παίρ­νεις λέ­ξη το πρωί.

Για­τί το πρωί ο νυ­κτό­βιος Κό­μης της πλα­τεί­ας Βι­κτω­ρί­ας γύ­ρι­ζε χλω­μός στην εντά­φια κα­ρέ­κλα του στο Υπουρ­γείο Εξω­τε­ρι­κών. Για να επι­στρέ­ψει πά­λι την επό­με­νη νύ­χτα σ’ εκεί­νην την μα­κά­βρια τε­λε­τουρ­γία αντί­στρο­φης διαιώ­νι­σης, που σε μια δρα­μα­τι­κή ποι­η­τι­κή αι­μο­κά­θαρ­ση με­τάγ­γι­ζε αί­μα ζώ­ντων (και το δι­κό του αί­μα) σε αγα­πη­μέ­νους του νε­κρούς και το νε­κρό του/ς πα­ρελ­θόν για να τα έχει όσο δυ­νό­ταν ζω­ντα­νά στη μνή­μη – με τρό­πο που κα­νέ­νας άλ­λος ποι­η­τής δεν το ᾽κα­νε στα γράμ­μα­τά μας!