Βασιλοβάπορα και ποιήματα

Ο Έρολ Φλυν στις φα­ντα­σί­ες μας θα εί­ναι πά­ντα ένας ερα­στής.
Όμως, η Χά­βι­λαντ δεν δέ­χτη­κε πως εί­χα­νε ρο­μα­ντι­κό ει­δύλ­λιο,
κι η Μπέ­τι Ντέι­βις τον μπά­τσι­σε σε μια στιγ­μή των γυ­ρι­σμά­των.
Ο ίδιος ισχυ­ρί­στη­κε από­γο­νος στα­σια­στών του πλοί­ου «Μπά­ου­ντι»,
αλ­λά ήταν Αυ­στρα­λός, και με στυ­γνούς κα­τά­δι­κους προ­γό­νους.
Σύ­να­ψε σχέ­ση με μια πλύ­ντρια, που ερ­γα­ζό­ταν στο σχο­λείο του,
και βρέ­θη­κε μα­ζί της στην Αγ­γλία, από όπου πέ­ρα­σε απέ­να­ντι,
κι ως όμορ­φος μά­γε­ψε την Αμε­ρι­κή. Έπαι­ξε ένα «Δον Ζουάν»,
έπαι­ξε τον «Ρο­μπέν», ήταν υπέ­ρο­χος ως «Αε­τός των θα­λασ­σών»,
αλ­λά και αδιόρ­θω­τος μπε­κρής, μπλεγ­μέ­νος με ναρ­κω­τι­κά, έπα­σχε
από κά­τι στην καρ­διά πέ­ρα­σε φυ­μα­τί­ω­ση κι ελο­νο­σία. Και κά­πως
έτσι μες στα βά­σα­να πέ­θα­νε στα πε­νή­ντα του ο μέ­γας ερα­στής.

Αλ­λά κι εμείς που τον σκε­φτό­μα­στε εί­μα­στε μες στα μυ­στι­κά,
δα­σά­κι που σκε­πά­στη­κε το επί­ση­μο νυ­χτε­ρι­νό του πέ­πλο, εί­μα­στε
βά­ζο του γλυ­κού, που κα­τε­βαί­νει κά­θε μέ­ρα από τις επι­σκέ­ψεις μας.
Ζού­με σε κό­σμο ανάλ­γη­το και άρ­ρω­στο, υπέ­ρο­χα θρυμ­μα­τι­σμέ­νο.

Φί­λοι κα­ρα­βο­λά­τρες των πλοί­ων της ζω­ής, χρό­νια σε χρό­νια πά­τη­σαν,
φοι­τού­με, όσοι μπό­ρε­σαν, συμ­μα­θη­τές και συμ­μα­θή­τριες, στο γή­ρας.

Η πλοιαρ­χία εί­ναι δύ­σκο­λη σε τέ­τοιες σφό­δρα τα­ραγ­μέ­νες θά­λασ­σες,
και πρέ­πει να προ­στρέ­χου­με στην άθλη­ση, να πί­νου­με τα χά­πια μας,
το αλ­κο­όλ με μέ­τρο, να πλέ­ου­με μα­νου­βρα­δό­ρι­κα το μο­νο­τί­μο­νο μας,
κό­ντρα, μα­νι­τσο­κά­βα­λα στα μέλ­λο­ντα αρ­χι­πέ­λα­γα που θα μας τύ­χουν.

Βι­ρά­ρου­με τις άγκυ­ρες, ασφα­λι­σμέ­νος κα­τα­πέλ­της, νέ­τα το προ­πε­λά­κι
της από­γνω­σης, πο­τέ να μην πεν­θού­με τα κρυμ­μέ­να εί­δω­λά μας. Εάν
απο­θη­κεύ­σα­με τις τυ­χαιό­τη­τες, τις σκέ­ψεις ψί­χου­λα του Ηρά­κλει­του
για το παι­δί που παί­ζει βώ­λους τον και­ρό, το μο­νο­πά­τι του Βαν Γκογκ
που τε­λειώ­νει απροσ­δό­κη­τα σε στα­ρο­χώ­ρα­φο ενώ πε­τού­νε πά­νω του
κο­ρά­κια, να μην ανη­συ­χού­με. Εμείς τι­μό­νι μέ­ση, πλέ­ον δεν εί­μα­στε οι
θη­ρευ­τές νέ­ων εμπει­ριών, μό­νο κα­λοί συ­ντη­ρη­τές πα­λιών δε­ξιο­τή­των.

Εμπρός! Μό­λα όλα πρύ­μνη! Ασφα­λί­στε! Στο δέ­κα οι μη­χα­νές! Δώ­δε­κα
η δε­ξιά! Κρά­τει η αρι­στε­ρή, τι­μό­νια σε­πα­ρέιντ! Στο δέ­κα προ­πε­λά­κι!
Τι­μό­νια βε! Οι μη­χα­νές ανά­πο­δα! Στο πέ­ντε η μπρος! Νέ­τα προ­πε­λά­κι!
Τι­μό­νια μέ­ση, Εί­κο­σι κι οι δύο μη­χα­νές! Πο­ρεία στο εβδο­μή­ντα πέ­ντε!

Μη φαί­νο­νται πολ­λές οι εντο­λές, διώξ­τε απ’ το μυα­λό τα σά­πια μή­λα,
να ζή­σε­τε επι­κού­ρεια ως κβά­ντα ατε­λεί­ω­του φω­τός, να πει­θαρ­χή­σε­τε
σχο­λα­στι­κά σε όλες τις ατί­θα­σες ανοί­ξεις, ωραία ως το τέ­λος της ζω­ής.

ΒΡΕΙ­ΤΕ ΤΑ ΒΙ­ΒΛΙΑ ΤΟΥ Μα­νό­λη Ξε­ξά­κη ΣΤΟΝ ΙΑ­ΝΟ.