Με κυνηγά μια κόκκινη γαλοπούλα, η ίδια νύχτα καλοκαίρι χειμώνα // η ζωή μου κάτω από τη σκιά της χαραγμένη
Άτιτλο: Να ΄χα / λίγο κυπαρίσσι / να σού ΄δειχνα με υπομονή / τον ουρανό
Συμβαίνει πού και πού, μια στις τόσες, μυστήρια πράγματα, αντί να σαπίσουν γίνονται τεράστια τα μήλα Μαγκρίτ...
Πολλούς, αφού τους προσκαλούσε σε πρόγευμα και δείπνο, μόλις σηκώνονταν απ’ το τραπέζι, τους φούρκιζε ή τους αποκεφάλιζε...
Είδε πρώτη φορά τις υγρές πατημασιές στο πάτωμα του μπάνιου, να οδηγούν στο διάδρομο, μετά να χάνονται, σαν εκκρεμότητα...
Υπερχείλιση πλημμύρας εκεί όπου ο εγωισμός του ανέβαινε καβάλα / στα ταξίδια των αρματωμένων ποιητών / του σύμπαντος κόσμου
Έβγαζες απ’ το στόμα σου γαρμπίλι / σύμφωνα πατρογονικά /και τα περνούσες περιδέραιο /στην αστική μας γλώσσα
Στο τέλος το ξεκλειδώνει το δέντρο στο τζάμι / που το χάκαρε σ’ αποστήθισης θρόισμα / πριν το γράψω
Με βάζουν στην πρώτη πτήση μαζί με τη βαλίτσα μου κι ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι το ύποπτο μπορεί να κρύβει μια άδεια αποσκευή
Τα πέλματα παραμένουν παράλληλα με τα χέρια τεντωμένα σε πλήρη ανάταση ενώ οι παλάμες είναι παράλληλες μεταξύ τους
Με την βιάση που δίνει η λαχτάρα για πτήσεις, ξεκόλλησε από την λαβή του στέρνου τα ημικύκλια της κλείδας...
με ευφυολογήματα [...] αλλοίωσες την λογική αντίσταση κάθε λόγου νεαρού / καθυπέταξες λόγω τε και έργω/την αιδώ/διδάσκαλος ων
Αύριο πάλι θα περιμένεις τα γατιά να γυρίσουν τα λουλούδια να ανθίσουν μα η πληγή θυμήσου θα μένει μπλε ανοιχτή...
«Και τι κοιτάζετε και αποθαυμάζετε και δεν καταλάβετε πως είναι ο Δράκος του Νερού που μας πιάνει το νερόν και έχομεν ανομβρία;»
Είχε απλώσει τα χέρια μπροστά σαν να επρόκειτο να εκτοξευτεί στο κενό ή τελευταία προσπάθεια να έρθει σ’ επαφή με το αμετάκλητο
