Κάθε μου βήμα μια ψηφίδα του εαυτού μου που φτιάχνεται ξανά
Αυτό το στυφό υπόλοιπο πίκρας / στον πάτο ενός ποτηριού να λάμπει ο θάνατος / και να σπιθίζει περίεργα
Ο ουρανός χρυσάφι, ανεβαίνω τα σκαλιά της ευδαιμονίας...
Αποσύρθηκε. Στα ένδοθεν κατοικητήρια των πτερυσσόμενων σχημάτων
Διαρρήκτης μαύρων κείμενων που μεταμόσχευαν τον χρόνο...
παρεμβάλλονται / post νοσταλγίας / για εποχές / στις οποίες / διαδέχονταν η μία την άλλη
Πρώτα ρούφαγες τις νότες, ύστερα τον καπνό.
πάλι το είδωλο με δόλο σε αφήνει
Οι θρύλοι είναι εκ του πονηρού, συχνά. / Προπατορικά συκοφαντήματα
Aυτό το νησί δεν αστειεύεται καθόλου
Το φως των δένδρων / διαγράφει την ανησυχία μας / πριν επιστρέψουμε στον κόσμο των συνηθισμένων πραγμάτων
«Μητέρα πού είσαι;» Την είδα πίσω από τον πάγκο. Τηγάνιζε κι άκουγε στο youtube Μητροπάνο
Άλλο τρόπο τα μικρά δεν έχουν να αμυνθούν, μόνο παίζοντας
Μπορούσε να ακούει και να καταλαβαίνει τα πουλιά και τα ζώα, δημιουργώντας πολυπρισματικά, παράλληλα σύμπαντα
