Ομοιόμορφα χάλκινα κεφάλια / που όταν τα κουνάς / χτυπούν μεταξύ τους / παράγοντας έναν ρυθμικό / χάλκινο ήχο
Ανυπότακτη οχιά και παμπόνηρη / με δαγκώνει κάθε μέρα / και δεν ξέρω πώς ν’ αντισταθώ
Το άρμα του έρωτα με μύριους δονεί την καρδιά τριποδισμούς βαριές ανάσες στις άκρες των ηνίων κλαίνε οι ζεμένοι με χλιμιντρίσματα
Καλύτερα να ήμουν θήραμα της νυχτερίδας / θα είχα πετάξει στη ζωή μου μια φορά.
Μπορεί να λείψω για λίγο για να εφεύρω μια καινούρια μονάδα μέτρησης του χρόνου για να μετράω το χρόνο που είσαι μακριά μου
Το θείο σου τον κυνηγήσανε οι χίτες μέσα στο κριθοχώραφο. Τον βρήκε η πρώτη στο λαιμό και τιναζότανε το αίμα σιντριβάνι
Θα φωλιάσει στον κόλπο μου το πιο μεγάλο πουλί και ψηλά θ’ ανέβουμε μακριά απ’ τη χάση της ζωής που δε ζούμε, ωραίε μου λύκε
Το γράφει και ταυτόχρονα το ζει, γιατί μέσα του το έχει γράψει ήδη. Σκέφτεται στίχους και γράφει πεζό
Τους μπέρδεψες και φύγαν οι Πέρσες άρον άρον απ’ τη Σαλαμίνα και ποιος είναι τίμιος να μας πει πόσα κάνουν ένα κι ένα; Εεεε;
Καθώς πήγε να φιλήσει το χέρι του παπά, το ξύλινο ποδάρι του γλίστρησε σε μια πέτρα έπεσε, θρύψαλα το κρανίο. Και ο οίκος ρημαδιό
