... ρεύματα π’ όλο γύρω του κυλούν και γαλαζώνουν / μέχρι και το αίμα της καρδιάς και τα όνειρα του νου
Με συμπαθείτε λέτε, και χαμογελάτε, κι έπειτα λέτε στον επόμενο, τον έβδομο, πως άλλο όνομα δεν έχω...
Έπειτα έγινε συγγραφέας· / η μνήμη του παρέμεινε αβύθιστη
Τα είδε όλα – Δεν του ξέφυγε τίποτα. Παρά μόνον η πιθανότητα του λάθους
Στον πυθμένα της λίμνης στην αγκαλιά της λήθης, / η Λερναία Ύδρα ξυπνάει
ο άλλος — ανάκλαση εν δυνάμει, / φως που ζητά επιφάνεια / για να πάρει μορφή.
Άρχισε να νιώθει πως ακόμα κι όταν δεν οδηγούσε στον αυτοκινητόδρομο, η κατάσταση δεν ήταν τόσο διαφορετική
στρίψτε δεξιά, / περπατώντας αργά στους έρημους, / θλιβερούς δρόμους / δίπλα στις επικές προσόψεις των Τραπεζών
Ψηφιακά όρη ― Το χέρι της Φατιμάς ― Ο Άλλος ― Η αυτοχειρία των αρχετύπων ― Ελεγεία για τους ξεχασμένους θεούς
Βγαίνουν βιαστικά από το βαγόνι και ξαποσταίνουν, μετρώντας τα ψιλά, γι’ αυτά τα τρία λεπτά, ώσπου να έρθει το επόμενο τρένο
Είχε ηχογραφήσει και καταγράψει πολλές φορές αυτόν τον ήχο...
Το ερμηνευτικό εργαλείο που προτείνω είναι το πολύ γνωστό, μεταξύ θεραπευτών, αναλυτών, σαμάνων, βουντού, γκουρού, καφετζούδων...
Αυτό είναι ένα διήγημα για ένα στόμα που δεν είναι ακριβώς στόμα...
Γεννιέμαι από το πήγαινε έλα στα κορμιά των εραστών...
