Σπασμένες ράγες & Το φως μες στην ομίχλη

Σπασμένες ράγες

Γύρω απ’ αυτόν τον ουρανό που τρυγώ,
Γύρω απ’ αυτές τις σελίδες που αγκαλιάζω,
Όλα αυτά τα χρόνια, ποτέ και πάντα,
Δεν έβλεπα παρά την ομίχλη, γυρεύοντας
Την αληθινή σιωπή της μουσικής μας.
Την ανεξήγητη μουσική των ξερών κλαδιών
Καθώς τα παραμέριζα για να δω τα μάτι
Που με ρωτούσαν γνέφοντας «ποιο είναι τ’ ονομά σου;»
Αυτή τη λέξη στο χώμα σαν σπασμένη κορνίζα
Που κρύβει μέσα της έναν κλειστό ορίζοντα,
Έναν μισότυφλο ουρανό, δείχνοντας
Τον ξένο που ήταν ο καθένας μας να επιστρέφει.
Κι όμως, οι δρόμοι που αρνηθήκαμε
Γνωρίζουν καλύτερα τα βήματά μας·
Κι οι γυναίκες που μας αγκαλιάζουν αμίλητες
Είναι παράθυρα που ανοίγουνε σε σταθμούς τρένων.
Και ψάχνω τώρα το όριο ανάμεσα στη σκόνη και τη μνήμη,
Ανάμεσα στην Ιστορία και το περιθώριο των δρόμων,
Το αύριο, το αύριο, τώρα που το χρώμα λιγοστεύει
Για το λίγο φως που έχει απομείνει
Γύρω απ’ αυτόν τον ουρανό που τρυγώ,
Γύρω απ’ αυτές τις σελίδες που αγκαλιάζω,
Όλα αυτά τα χρόνια, ποτέ και πάντα.

Το φως μες στην ομίχλη

Ρωτάς τι θ’ απομείνει απ’ όλα αυτά τα ταξίδια
Περπατώντας σε δρόμους στενούς και έρημες πόλεις·
Σιωπές θα μείνουν, ανεκπλήρωτα σχέδια, μια κρύπτη
Που κάποτε φυλάγαμε τα κλειδιά
Μα τώρα μόνο τις ανώνυμες φωτογραφίες
Και σημειώσεις που δεν χώρεσαν σε κανένα βιβλίο.

Ρωτάς για τους άγονους ορίζοντες και τα καράβια
Που φόρτωσαν στ’ αμπάρια τους τις εποχές και φύγαν·
Περπατώντας στο ύστατο σύνορο, μην ξέροντας
Κατά που να κάνεις ή κι αν αγάπησες περισσότερο
Όλα εκείνα τα γράμματα που δεν στάλθηκαν
Ή έναν θάνατο που αποκοιμήθηκε σε μεγάλους καιρούς.

Ρωτάς κι ο ήλιος γίνεται μια ξεχασμένη πατρίδα,
Κι οι άνθρωποι ξυπνούν μ’ ένα καινούργιο όνομα
             στα χείλη τους.