Δύο ποιήματα

Ο έρωτας δεν είναι επίθετα–
δεν είναι γλυκανάλατος
δεν είναι σοβαρός
για να τελειώνει σε -ικος.

Ο έρωτας δεν είναι ουσιαστικά–
δεν είναι χέρια, δεν είναι μάτια, δεν είναι μέλη
ούτε καν σώματα
το ένα μέσα στ’ άλλο.

Ο έρωτας είναι επιρρήματα
του τόπου και του τρόπου–
είναι πέρα, παραπέρα
πάνω, μέσα, από κάτω
και πολλές φορές πιο κάτω
και πιο κάτω
και μετά πιο πάνω
και πιο έξω
και πιο πέρα
και σίγουρα πιο μέσα
και πιο βαθιά.

Ο έρωτας είναι επιφωνήματα–
φωνηεντοσύμφωνα αναμαλλιασμένα
δίνουν γι’ απόσταγμα το Α!
αυτό το Α! που σβήνει όλα τ’ άλλα
γράμματα και σημεία στίξης
όταν αντικρίζει τη στιγμή της θέωσης.

Ο έρωτας είναι Ρήμα.
Καβαλάει το θάνατο
και τον Νικάει.

Α!

Τ’ όνομά σου οιωνός της τύχης σου–
Πρωτεσίλαε.
Χωρίς εσένα τίποτα
δε θα ‘χε ολοκληρωθεί.
Τα πλοία θα ’χαν μείνει στο λιμάνι
Ο Αχιλλέας και ο Έκτορας
δε θα ’χαν πέσει ηρωικά
Ο Δούρειος Ίππος
δε θα ‘ταν παρά ένα μάτσο ξύλα
Η απόλυτη Ιθάκη
δε θα ’χε καν γραφτεί.
Χωρίς εσένα, Πρωτεσίλαε,
τίποτα.

Κι όμως ποιος σε ξέρει;
Πέρασες και περνάς στα ψιλά γράμματα–
σαν θύμα.
Εγώ όμως το ξέρω–
δεν ήσουν θύμα
ήσουν ακριβώς ό,τι έπρεπε
ήσουν ακριβώς αυτός που έπρεπε
ήσουν αυτός που έγινε το καύσιμο
για να γίνει παρανάλωμα η Τροία
για να γραφτεί η ιστορία όπως έπρεπε.

Αλλιώς οι ήρωες μαρμαρωμένοι
θα ‘ταν ακόμα ανθρωπάκια.

Σε χρειάζομαι Πρωτεσίλαε
ολόδικό μου
ξανά και ξανά–
κομμάτι βασιλικό των πολλών εγώ μου.
Να καίγεσαι εσύ
για να λάμπει ο Οδυσσέας μου.
Να καίγεσαι εσύ –εγώ–
για να φτάνω στην Ιθάκη.