Ως την επόμενη βροχή

Για να αντι­με­τω­πί­σω τις αϋ­πνί­ες που με βα­σα­νί­ζουν, εφαρ­μό­ζω διά­φο­ρες τε­χνι­κές. Η πιο κλα­σι­κή εί­ναι να με­τρώ προ­βα­τά­κια.
Ένα βρά­δυ σκέ­φτη­κα να πρω­το­τυ­πή­σω. Πή­ρα μια από­χη και στον ύπνο μου αιχ­μα­λώ­τι­ζα πε­τα­λού­δες, ενώ ταυ­τό­χρο­να τις κα­τα­με­τρού­σα.
— Μια, δυο, τρεις…, πε­νή­ντα έξι…, εκα­τόν εί­κο­σι δύο…, τε­τρα­κό­σιες δώ­δε­κα…, χί­λιες πέ­ντε…
Απο­κοι­μή­θη­κα. Η μέ­θο­δος δού­λε­ψε.
Όταν ξύ­πνη­σα, στο πά­τω­μα του υπνο­δω­μα­τί­ου μου υπήρ­χε ένα πα­χύ στρώ­μα από εκα­το­ντά­δες νε­κρές πο­λύ­χρω­μες πε­τα­λού­δες με τσα­κι­σμέ­να φτε­ρά. Τρό­μα­ξα. Ήταν σω­στή γε­νο­κτο­νία.
Ορ­κί­στη­κα πο­τέ ξα­νά να μην με­τρή­σω πε­τα­λού­δες στον ύπνο μου.
Του­λά­χι­στον όσο με­τρού­σα προ­βα­τά­κια, δεν έβρι­σκα στο δω­μά­τιό μου πτώ­μα­τα. Τα πρω­ι­νά έβρι­σκα μό­νο κά­μπο­σο μαλ­λί, που γέ­μι­ζα μ’ αυ­τό τα μα­ξι­λά­ρια μου.

Για να κοι­μη­θώ πή­ρα αγκα­λιά το αρ­κου­δά­κι μου και του τρα­γου­δού­σα να­νου­ρί­σμα­τα.
Με­τά από πολ­λή ώρα το κοί­μι­σα επι­τέ­λους.
Εγώ έμει­να δί­πλα του ως το πρωί, ασά­λευ­τος και σιω­πη­λός, μη μου το ξυ­πνή­σω.

Υπνο­βα­τώ­ντας δια­τρέ­χω το ου­ρά­νιο τό­ξο και φτά­νω στο τέ­λος του. Εκεί αμ­φι­τα­λα­ντεύ­ο­μαι. Δε θέ­λω να ξυ­πνή­σω. Το ξύ­πνη­μα τώ­ρα θα ήταν μια πρά­ξη δει­λί­ας. Ρί­χνο­μαι στην άβυσ­σο. Πέ­φτω αστα­μά­τη­τα.
Πέ­φτω… ως την επό­με­νη βρο­χή, που θα φέ­ρει και­νού­ριο ου­ρά­νιο τό­ξο.