Το φως που ανάβει το σώμα

Η Ioana Gruia (Βουκουρέστι 1978) είναι συγγραφέας και επίτιμη καθηγήτρια θεωρίας της λογοτεχνίας και συγκριτικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδας. Έχει δημοσιεύσει τρία ποιητικά βιβλία που διακρίθηκαν, τα μυθιστορήματα Ο φάκελος Αλμπερτίνα (2016, βραβείο Tiflos) και Η πωλήτρια του χρόνου (2013) καθώς και τα διηγήματα Οι γυναίκες του Χόπερ (2022). Το φως που ανάβει το σώμα ψηφίστηκε από τους κριτικούς του El Cultural ως ένα από τα δέκα καλύτερα βιβλία ποίησης στα ισπανικά για το 2021. Διατηρεί την ιστοσελίδα www.ioanagruia.com.

Μία γυναίκα στον ήλιο

Τίποτε πιο στρογγυλό δεν υπάρχει από ένα σώμα.

Φαντάζομαι την ιστορία
αυτής της γυμνής και σκεπτικής γυναίκας
που μου μοιάζει.

Κτήτορας της μοναξιάς της λαχταρά
έναν θυελλώδη έρωτα,
ένα προαίσθημα φουσκοθαλασσιάς
που συγχρόνως σέβεται την σκέψη,
της επιτρέπει να αναλύει της σκιές.

Αυτές τις σκιές τις πότε απατηλές
και πότε τόσο στρογγυλές όσο ένα σώμα.

Οι σκιές του έρωτα και της ζωής,
περίγραμμα στην ζώνη φωτός
που καλύπτει μόλις αυτό που καλύπτει ένα σώμα.

Γυμνό σώμα στον ήλιο:
τόπος φωτός που περιβάλλεται από τις σκιές.

Εσωτερικό καλοκαιριού

Εγώ πάντα ήθελα να είμαι
μία γυναίκα του Χόπερ,
που κοιτιέται γυμνή, συλλογισμένη,
ένα ευχάριστο απόγευμα καλοκαιριού
με την γνώση ότι είσαι ή θα ήσουν
έξω από το κάδρο για να με χαϊδέψεις.

Βιτρίνες την νύχτα

Μία γυναίκα με γυρισμένη πλάτη που γέρνει
πίσω από κάποιες βιτρίνες την νύχτα.

Μέσα έχει ζέστη, προβάλλονται
τα φαντάσματα της ιδιωτικής καλοπέρασης
που πάντα φανταζόμαστε για τους άλλους.

Μια μυστική κλωστή με συνδέει
με την πισώπλατη γυναίκα, με το δωμάτιο
το φως του οποίου φωτίζει την καρδιά.

Λες κι εκεί, στην πράσινη μοκέτα,
στον τοίχο μιας φιλόξενης ώχρας,
στο κρεβάτι που μόλις στέκει,
υπήρχε κάποια μορφή χαράς,
η ευτυχία της μακρινής ζωής.

Μακάρι εγώ να ζούσα σε αυτό το δωμάτιο,
μακάρι να ήμουν εγώ εκείνη που γέρνει
πίσω από κάποιες βιτρίνες την νύχτα.

Και να μην ήξερα τίποτα για τις σκιές μου,
ας ήταν μονάχα το φωτεινό σώμα.

Αύριο στο ακρωτήρι Κοντ

Η γυναίκα θωρεί το δάσος
και είναι όμοιά του, ανήσυχη,
φυλλωτή από κάτι σκούρο
που διψά για φως.

Η γυναίκα θωρεί το δάσος
με μάτια και σώμα
έτοιμο να πηδήξει,
διψερό για μια αμυδρή κάψα του νου.

Οι ώμοι σε ένταση,
τα δάχτυλα γροθιές στο τραπέζι,
το παράθυρο το συνθλίβει.

Η θέα του δάσους δεν της αρκεί,
θα ήθελε να είναι το δάσος.

Να είναι όλη η σκοτοδίνη, αγριοφωτιά.

Και να ανακαλύπτει τον ίλιγγο που κρύβουν
τα δέντρα τόσο κοντά στο σπίτι της.

Θα ήθελε να είναι ένα ζώο που κραυγάζει
από καθαρή εκτόνωση, από καθαρή χαρά.

Αυτόματο

Η γυναίκα μόνη στην καφετέρια.
Η κίνηση της κούρασης
με την οποία πιάνει το χερούλι
όταν ήδη έχει νυχτώσει.

Και θα ήθελε να ταξινομήσει την σκέψη,
που συνηθίζει πάντα να αντιστέκεται στην τάξη:
η καθημερινή ατζέντα,
τα σχέδια της ζωής
αυτή η παντοτινή ευτυχία της αναβολής,
αυτή η μνήμη μιας παλιάς αποτυχίας
από ασυνεννοησία ή αγάπη ή και από τα δύο
αυτό που πρέπει να γίνει στη δουλειά,
αυτό που δεν θα γίνει ποτέ,
η φευγαλέα ομορφιά της κάθε στιγμής,
ο παλμός της πόλης την αυγή,
αυτό που μπόρεσε να συμβεί,
η μοναξιά,
                     τα σχέδια,
                                         η αποτυχία.

Παράθυρο ξενοδοχείου

Αυτή η γυναίκα είμαι εγώ. Δεν την γνωρίζω,
αλλά αυτή αντίθετα με θυμάται πάντα,
την επισκέπτομαι στα όνειρα και με νοσταλγεί.

Πίσω από το παράθυρο του ξενοδοχείου
περιμένει με υπομονή,
με τις αισθήσεις σε επιφυλακή,
μια ύστατη ευχαρίστηση,
μια μυστική γεύση από μια άλλη ζωή
και ταξινομεί ίσως τις σκέψεις της.

Αυτή η γυναίκα σκύβει στο παράθυρο
με τις αναμνήσεις που πια δεν γνωρίζω,
με τις επιθυμίες που αποθηκεύει ο χρόνος.

Αυτή η γυναίκα είμαι εγώ, ολοένα και με περιμένει.

Σωσίβιο

Υπάρχει ένα φως που μόνο ανάβει το σώμα,
όπως τα παράθυρα την νύχτα,
ψήγματα λάμψης στο σκοτάδι.

Έρχομαι ψάχνοντας αυτό το φως όταν σε αγκαλιάζω,
όταν αντλώ ευχαρίστηση από τα αγκομαχητά σου,
όταν η γλώσσα σου ανεβαίνει στον μηρό μου
και γεννιέται τότε η γυναίκα φωτιά
που από τα εσώψυχά μου σε νερό με μετουσιώνει.

Είμαι μία υγρή φλόγα, παράθυρο
ανοιχτό στο νέο, φωτεινό σώμα,
φωτισμένο από το φύλο με τη γλώσσα,
με τα δάχτυλα που βυθίζονται στη νύχτα.

Ένα σώμα που αγκομαχεί και με τυλίγει
ενώ συγχρόνως με αναστατώνει από μέσα.

Ένα σώμα που διατηρώ στη μνήμη
όπως ένα σωσίβιο σε μια βάρκα.

Ένα σώμα που τις πιο τυφλές νύχτες
με βγάζει από τον πόνο με τα ουρλιαχτά του,
με το φως του που με κοιτά και με διατρέχει.

Ένα σώμα καμωμένο από δέρμα και σκέψη,
που προβάλλει από τα δάχτυλά σου, τη γλώσσα σου,
από το φύλο σου στα παράθυρα της ανάμνησης.

Ένα σώμα ακτινοβόλο στο οποίο γραπώνομαι
αν με απειλούν θολά τα σκοτάδια.