Αγάπα με

Δεν μπο­ρώ. Τρί­τη, τέ­ταρ­τη σε­ρί νύ­χτα. Πά­λι τα ίδια. Δεν ξέ­ρω, έχω χά­σει το μέ­τρη­μα πια. Tρυ­πώ­νει απ’ τα μά­τια μου και γε­μί­ζει το μι­σό κε­φά­λι. Κοι­μά­σαι. Τον κι­μά τον έβγα­λα; Τον έβγα­λα. Λο­γι­κά τον έβγα­λα. Μπο­ρεί να ση­κω­θώ αρ­γό­τε­ρα. Ένα έχω γί­νει με το στρώ­μα. Ξο­δεύ­ο­μαι, πέ­ρα­σε η μι­σή μου ζωή. Και τι βγαί­νει;. Τι ωραία που μου ζέ­σται­νε τα πό­δια η μα­μά… Αχ, ρε μα­μά… Θα προ­λά­βου­με; Εμέ­να, πά­ντως θέ­λω να με κά­ψουν. Σ’ το έχω πει; Πο­νά­ει το ρη­μά­δι. Βα­θαί­νει. Και ναι, σί­γου­ρα ήρ­θε η ώρα για τις πιο χο­ντρές κου­βέρ­τες. Ας στα­μα­τού­σε για λί­γο. Τι ώρα να έχει πά­ει; Πά­λι σε­ρί θα το πάω έτσι. Τι μου φταις κι εσύ… Μια αγκα­λιά, του­λά­χι­στον… Τε­λευ­ταία δι­ψάω. Κι έχω χά­σει τα μά­τια σου. Κι όπο­τε τα βρί­σκω, εί­ναι γυά­λι­να. Φο­βά­μαι πως θα σπά­σω. Ο χρό­νος. Φό­βος και μέ­τρη­μα για όλα, γα­μώ­το! Στά­χτη κι έλ­λει­ψη. Κλεί­νω τα μά­τια και βλέ­πω. Πά­γω­σαν τα μά­τια μου, κο­κα­λω­μέ­να σαν ζά­ρια. Τρί­βω, τρί­βω κι αυ­τή η μαυ­ρί­λα στην ψυ­χή δεν λέ­ει να φύ­γει. Αχά­ρι­στη. Όλα τα ξέ­ρεις, ε μα­μά; Κι όμως. Ένα φτε­ρό αρ­κεί να με κα­τα­πλα­κώ­σει. Σκέ­ψου τα παι­διά σου. Την κα­ριέ­ρα σου. Κοί­τα και λί­γο δί­πλα σου, μια χα­ρά εί­σαι.. Κι εσύ… Εί­σαι δί­πλα μου, αλ­λά εγώ δεν εί­μαι. Κι όταν δεν εί­μαι δί­πλα μου, όταν δεν μου εί­μαι αρ­κε­τή… Γε­μί­ζεις ανοί­γο­ντας τρύ­πες διαρ­κώς; Ξό­δε­μα κι αι­μορ­ρα­γία. Στή­ρι­ξέ με του­λά­χι­στον εσύ. Με ξέ­ρεις κα­λύ­τε­ρα κι από μέ­να. Μου έρ­χε­ται επί­μο­να μία ει­κό­να: ένα κο­μπο­λόι που έχει κο­πεί κι οι χά­ντρες του χά­νο­νται, μία-μία. Απε­λευ­θε­ρώ­νο­νται και χά­νο­νται. Σαν τον χρό­νο. Η μία χά­ντρα με­τά την άλ­λη, χω­ρίς δρό­μο δια­φυ­γής. Χω­ρίς επι­λο­γή. Κρά­τα με. Αγά­πα με προ­τού έρ­θει η στά­χτη. Ψά­χνω την πο­ρεία, τρί­ζω τα δό­ντια και προ­χω­ρώ. Με κοι­τά­ζεις με απο­ρία ώρες-ώρες. Και δεν σε αδι­κώ. Οι δρο­σιές της ζω­ής μου λι­γό­στε­ψαν, ξέ­ρεις. Τώ­ρα δα σα να ηρέ­μη­σε λί­γο έξω. Θυ­μά­σαι; Εγώ, όχι πια.