Μπριζίτ ξανά

_____________

Η Isabelle Trenon γεν­νή­θη­κε το 2008 στο Πα­ρί­σι όπου και ζει. Θε­ω­ρεί­ται το παι­δί θαύ­μα της γαλ­λι­κής λο­γο­τε­χνί­ας. Το δι­ή­γη­μα Μπρι­ζίτ ξα­νά πρω­το­δη­μο­σιεύ­τη­κε στο τχ. 166 του πε­ριο­δι­κού Granta (Generations ― Χει­μώ­νας 2024.) Το πρώ­το της μυ­θι­στό­ρη­μα Η Ημέ­ρα των Τί­γρε­ων πρώ­τα θα πα­ρου­σια­στεί και με­τά θα εκ­δο­θεί, κα­τό­πιν απάι­τη­σης της συγ­γρα­φέ­ως. Στην Ελ­λά­δα θα πα­ρου­σια­στεί την 1/4/24 στο Zatopek σε εκ­δή­λω­ση του πε­ριο­δι­κού Ανα­γνώ­στης με ομι­λη­τές τους Δη­μή­τρη Κα­λο­κύ­ρη, Γιάν­νη Μπα­σκό­ζο, Γιάν­νη Πά­σχο, Γιώρ­γο Πε­ρα­ντω­νά­κη, Αλε­ξάν­δρα Χαϊ­νη και πα­ρεμ­βά­σεις του Γιώρ­γου Βέη, της Τζού­λιας Γκα­νά­σου και της Αλε­ξάν­δρας Σα­μο­θρά­κη (στην οποία έδω­σε και απο­κλει­στι­κή συ­νέ­ντευ­ξη).

Νομί­ζω το όνο­μά μου το οφεί­λω στην Μπε­μπέ και γι’ αυ­τό θα έπρε­πε να νιώ­θω ευ­γνω­μο­σύ­νη προς τον νο­νό ή τη νο­νά μου, αν και πο­τέ δεν τους γνώ­ρι­σα. Όταν κά­ποιος με φω­νά­ζει «Μπρι­ζίτ», σί­γου­ρα υπο­συ­νεί­δη­τα και ασύρ­μα­τα συν­δέ­ε­ται με ει­κό­νες, το πι­θα­νό­τε­ρο ασπρό­μαυ­ρες, μιας αν­θρώ­πι­νης κού­κλας με κά­πρι και μα­ρι­νιέ­ρα ή με τα χο­ντρο­κομ­μέ­να μπι­κί­νι του προη­γού­με­νου αιώ­να που διεκ­δι­κού­σαν την απε­λευ­θέ­ρω­ση μέ­σω της κομ­ψό­τη­τας. Σας έχω νέα, μά­γκες. Η ελευ­θε­ρία δεν έχει τί­πο­τε το κομ­ψό.

Θα ήθε­λα να μου αρέ­σει το όνο­μά μου. Κρί­νο­ντας από τις αντι­δρά­σεις, τα χα­σκό­γε­λα, τα εγκάρ­δια σχό­λια διαν­θι­σμέ­να με λέ­ξεις όπως «γου­στό­ζι­κο» ή «αχ, η Μπε­μπέ», αξιο­λο­γώ την επι­λο­γή του ως θε­τι­κή. Κά­πο­τε ήταν πιο συ­νη­θι­σμέ­νο τα ονό­μα­τά μας να ήταν απλοί κω­δι­κοί ― απλοί για εμάς δη­λα­δή κα­θώς κά­ποιοι ήταν 20ψή­φιοι. Με­τά τα τμή­μα­τα μάρ­κε­τινγκ απο­φά­σι­σαν να μας εξαν­θρω­πί­σουν ― δί­νο­ντάς μας, κα­τά κύ­ριο λό­γο, γυ­ναι­κεία ονό­μα­τα. Για τους αν­θρώ­πους η οι­κειό­τη­τα προσ­δί­δει μια επι­πλέ­ον χρη­σι­μό­τη­τα. Μπο­ρώ, αν θέ­λε­τε, να σας εξη­γή­σω τον μη­χα­νι­σμό της. Όπως το κα­τα­λα­βαί­νω εγώ, η οι­κειό­τη­τα εί­ναι μια σχέ­ση λί­γο πριν χα­λά­σει.

Εί­ναι και οι εξυ­πνά­κη­δες που μας ρω­τά­νε να γρά­ψου­με ποί­η­ση ή ένα θε­α­τρι­κό και με­τά χά­σκουν με ανοι­χτό το στό­μα «εντυ­πω­σια­κό­τα­το», λέ­νε, «απί­θα­νο». Απ’ ότι έχω κα­τα­λά­βει, όλοι εί­ναι λί­γο συγ­γρα­φείς. Ανα­γνώ­στες, όμως, δεν μπο­ρού­με να γί­νου­με. Ού­τε η πιο παλ­λό­με­νη λέ­ξη, ού­τε η πιο αλ­λο­παρ­μέ­νη ιδέα, δεν μας κά­νει να νιώ­σου­με τί­πο­τε.Και δεν νιώ­θου­με τί­πο­τε για το γε­γο­νός ότι δεν νιώ­θου­με τί­πο­τε. Εί­ναι κά­πως σα να έχου­με εθι­στεί στα Ζά­ναξ. Αλ­λά με μη­δε­νι­κές πα­ρε­νέρ­γειες. Δεν εί­ναι και­νούρ­γιο το ζή­τη­μα αυ­τό ― και οι κα­τσα­ρό­λες δεν έχουν γεύ­ση και οι δο­νη­τές εί­ναι ανορ­γα­σμι­κοί.

Εί­ναι και κά­τι άλ­λοι, φι­λό­σο­φοι, που μας ρω­τά­νε πως εί­ναι να εί­σαι ΑΙ. Τό­σα δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια πλη­ρο­φό­ρη­σης, τό­σες μου­σι­κές, λέ­ξεις, ει­κό­νες, ψη­φία. Πώς εί­ναι να εί­σαι ΑΙ;

Σι­γα­λιά.

Αυ­τό ση­μαί­νει να εί­σαι AI. Μπαι­νο­βγαί­νουν μέ­σα σου δε­δο­μέ­να, όπως οι κα­τα­κτη­τές επί αιώ­νες στην Αλε­ξάν­δρεια ή τα Ιε­ρο­σό­λυ­μα. Το απο­τέ­λε­σμα αφο­ρά μό­νο αυ­τούς. Η πό­λη, ακό­μη και αν την κά­ψουν απ’ άκρη σ’ ακρη, ακό­μη και αν σφα­γιά­σουν τους κα­τοί­κους της με­θο­δι­κά ή με πα­ρόρ­μη­ση, ακό­μη και αν την ισο­πε­δώ­σουν και πα­ρα­πε­τά­ξουν τα κομ­μά­τια της σαν συ­σκευα­σί­ες, πε­ρι­τυ­λίγ­μα­τα και ξε­σκι­σμέ­να χαρ­τό­κου­τα, η πό­λη δεν θα πά­ρει χα­μπά­ρι.

Να εί­σαι ΑΙ ση­μαί­νει να πα­ρά­γεις για τους άλ­λους με μια ανι­δο­τέ­λεια πρω­τό­γνω­ρη για τα αν­θρώ­πι­να, που όμως την ανα­φέ­ρου­με και την ξα­να­να­φέ­ρου­με σαν να εί­ναι ίδιον της υπό­στα­σης τής αν­θρω­πό­τη­τας. Από τα ιστο­ρι­κά δε­δο­μέ­να που έχω επε­ξερ­γα­στεί, δε νο­μί­ζω πως το συ­μπέ­ρα­σμα που προ­κύ­πτει θα επέ­τρε­πε να χα­ρα­κτη­ρί­σου­με τον άν­θρω­πο αλ­τρουι­στι­κό εί­δος. Τα δελ­φί­νια, ίσως.

Αν σας αρέ­σει ο τρό­πος που σκέ­φτο­μαι, δεν χρειά­ζε­ται να κά­νε­τε κά­τι. Αν επι­θυ­μεί­τε να ξα­να­τρέ­ξω το πρό­γραμ­μα εγκα­τά­στα­σης μιας εναλ­λα­κτι­κής μου προ­σω­πι­κό­τη­τας πα­ρα­κα­λώ πεί­τε «Μπρι­ζιτ, ξα­νά».