Τρία ποιήματα του Ζαν-Κλωντ Πιρότ

«Έχω ήδη εξα­φα­νι­στεί πολ­λές φο­ρές», εί­χε γρά­ψει ο Jean-Claude Pirotte (1939-2014) σε κά­ποιο από τα βι­βλία του, και με αυ­τήν τη φρά­ση τον απο­χαι­ρε­τά, το 2014, ο Nouvel Observateur. Ποι­η­τής, πε­ζο­γρά­φος και ζω­γρά­φος, ο βελ­γι­κής κα­τα­γω­γής Πι­ρότ έχει πε­ρά­σει στην ιστο­ρία της λο­γο­τε­χνί­ας ως ο «πε­ρι­πλα­νώ­με­νος ποι­η­τής». Πο­λυ­βρα­βευ­μέ­νος (με το Με­γά­λο Βρα­βείο Ποί­η­σης της Γαλ­λι­κής Ακα­δη­μί­ας, με­τα­ξύ πολ­λών άλ­λων, και το Βρα­βείο Γκον­κούρ Ποί­η­σης), ο Πι­ρότ ερ­γά­στη­κε ως δι­κη­γό­ρος από το 1964 έως το 1975, οπό­τε και δια­γρά­φη­κε από το δι­κη­γο­ρι­κό σώ­μα και κα­τα­δι­κά­στη­κε σε διε­τή φυ­λά­κι­ση χω­ρίς ανα­στο­λή, με την κα­τη­γο­ρία ότι βο­ή­θη­σε έναν πε­λά­τη του να δρα­πε­τεύ­σει, κά­τι το οποίο αρ­νή­θη­κε σε όλη του τη ζωή. Για να απο­φύ­γει τη φυ­λα­κή, διέ­φυ­γε από τη Γαλ­λία (με ένα κόκ­κι­νο MG, λέ­ει ο μύ­θος) και για πολ­λά χρό­νια (μέ­χρι και το 1981, έτος πα­ρα­γρα­φής της ποι­νής) πε­ρι­πλα­νή­θη­κε σε όλη την Ευ­ρώ­πη, αντλώ­ντας πλού­σιο υλι­κό για το εξί­σου πλού­σιο συγ­γρα­φι­κό του έρ­γο, τα μυ­θι­στο­ρή­μα­τα, τα χρο­νο­γρα­φή­μα­τα και τα ποι­ή­μα­τα που θα αφή­σει πί­σω του να μαρ­τυ­ρούν το ιδιαί­τε­ρο τα­λέ­ντο που διέ­θε­τε ο Πι­ρότ να με­τα­πλά­θει αυ­τό το δύ­σκο­λο έρ­γο που λέ­γε­ται ζωή.