Μυθοτράγουδα

Θα μπορούσε κανείς να κάνει ολόκληρη μελέτη ακόμη και μελέτες στα Μυθολούλουδα του Ρομπέρ Ντεσνός, αυτού του «Νέου Προφήτη που μιλούσε κατά βούληση τη γλώσσα των σουρεαλιστών», σύμφωνα με τον Αντρέ Μπρετόν και που έγραφε ερωτική ποίηση εφάμιλλη εκείνης του Μποντλέρ και του Ρονσάρ. Ο Ρομπέρ Ντεσνός (1900-1945), τρυφερός και συγχρόνως ασυμβίβαστος, πέρασε και από το Νταντά και από τον Υπερρεαλισμό κι έμεινε ο ποιητής που είπε : «Τελικά, δεν είναι ο ρόλος της ποίησης να είναι ελεύθερη,* ο ποιητής πρέπει να είναι ελεύθερος».
Αυτός ο ελεύθερος, ο ωραίος ποιητής, ο εραστής της Youki, στην οποία «οφείλει τις μόνες χαρές που γνώρισε στη ζωή του», δέχτηκε κλήτευση και χαρακτηρίστηκε ως «φιλοεβραίος», το 1941, μετά από δυσμενή κριτική που έκανε στο έργο του αντισημίτη, σημαντικού Γάλλου συγγραφέα Σελίν, Beaux draps (=Όμορφες σημαίες) .
Το 1944 συνελήφθη από την Γκεστάπο, μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και πέθανε, από τύφο στο στρατόπεδο του Terezin, στις 8 Ιουνίου του 1945.
Τα 30 Μυθοτράγουδα για τα λουλούδια συγκεντρώθηκαν και εκδόθηκαν για πρώτη φορά , το 1932 από τη Librairie Grὕnd, με εικονογράφηση Christiane Laran.

* Όπως ήθελαν την ποίηση οι ακραιφνείς υπερρεαλιστές, ελεύθερη από ρίμα και από την τυποποιημένη σύνδεση των νοημάτων.

^________
Περί Ντεσνός βλ. και Χάρτης#32
^_________

La véronique / Η βερονίκη

Ο ταύρος κι η βερόνικα
Στην ακροθαλασσιά στήνουν κουβέντα
Λέει ο ταύρος : «Είσαι πανέμορφη,»
Κι η βερονίκη : «Κι εσύ είσ’ ωραίος.»
Η βερονίκη είναι κοπέλα στο άνθος
Ο ταύρος όμως δεν είναι παρά ταύρος.

Le soleil/ Ο ήλιος

Ήλιε επίγειε, ηλιανθέ,
Πες τη σελήνη τι την έκανες;
Στον ουρανό εκείνη εγώ στη γη,
Μα έχουμε οι δυο μοίρα κοινή
Γύρω από τους εαυτούς μας γυρίζουμε
Σαν τρελοί στο άσυλό τους σβουρίζουμε.

Le perce neige / Λευκό ίον, γάλανθος

Του Chandeleur^[1] βιολέτα ολόλευκη,
Διαπέρασε, λιώσε το χιόνι,
Ήρθες τον φωτοβόλο ν’ αναγγείλεις,
Τον ήλιο με τη συνοδεία του
Από καρπούς, άσματα, άνθη;
Διαπέρασε, το χιόνι λιώσε
Στη γιορτή του Φωτός.

Le narcisse et le jonquille / Ο νάρκισσος και το σχοίνο

Νάρκισσος είσαι ή είσαι φούλι;
Είσαι κορίτσι ή είσ’ αγόρι;
Είμαι κι αυτό είμαι κι εκείνο,
Είμαι και νάρκισσος κι είμαι και φούλι,
Είμαι ένα άνθος και είμ’ ωραίο
Κορίτσι.^[2]

Le seringa / Η σύριγγα η και Φιλάδελφος^[3]

Στο Seringapatam^[4]
Που κτυπούν το ταμ-ταμ
Που την τρομπέτα παίζουν
Σήμερα έχουνε γιορτή,
«Του γιασεμιού των ποιητών» γιορτή,
Και το γουλί^[5] εορτάζουν.
Στους προσκυνητές του πρώτου η τιμή
Για του δεύτερου τους φίλους η ντροπή.

La marguerite / Η μαργαρίτα

Στον πύργο του Quiquengrogne ^[6]
Της Βουργουνδίας η Μαργαρίτα,
Η Μαργαρίτα της Ναβάρας,
Να αντηχεί ακούω τη φανφάρα:
Ναι, κάπως δυνατά,
Απαλότερα έπειτα,
Και μετά παθιασμένα.

L’ iris/ Η ίρις

Στου ποταμού την όχθη
Καθρεφτιζόταν η ίρις στα νερά,
Όμορφη άγρια ίρις^[7]
Που καλοσύνη του καιρού ονειρεύεται.
Ίρις, ωραία μου μάτια
Ολόλευκα σεντόνια μου μυρίζεις,
Ίρις, εξαίσια, μαγική
Στην όχθη των νερών.

La belle-de-nuit / (=Η όμορφη της νύχτας) Το δειλινό, Η Μιράμπιλις, Το νυχτολούλουδο

Στον ύπνο μου και στ’ όνειρο
Το νυχτολούλουδο ανασταίνεται.
Μέσα στο σπίτι μπαίνει
Σκαρφαλωμένο απ’ το μπαλκόνι,
Ξοπίσω του η σελήνη αχτίδα ρίχνει,
Ανθέ του νυχτολούλουδου στο μεσονύχτι.

Le myosotis / Η μυοσωτίς^[8]

Έχοντας χάσει όλη τη μνήμη
Η μυοσωτίς στενοχωριόταν.
Να πιάσει ήθελε μια ιστορία
Απ’ την αρχή η ιστορία της ξεχνιόταν.
Μα ούτε μέλλον, ούτε παρελθόν.
Η μυοσωτίς μονάχα στο παρόν.

Le coucou/ Ο κούκος, Ο νάρκισσος των δασών, Η πασχαλίτσα

Των κήπων πασχαλίτσα και των δασών
Έχω στην καρδιά χαρά, στην καρδιά έχω γαλήνη.
Μέσα στ’ άνθη πασχαλίτσα, πασχαλίτσα πονηρή,
Να σε κόψω θα ’ρθω αύριο το πρωί.
Έχω στην καρδιά χαρά, έχω στην καρδιά γαλήνη,
Από νωρίς το πρωί .