Θα μπαίνω πάντα / από εκείνη την αφύλακτη ρωγμή / του αναστεναγμού σου
Εγώ απλά σου στέλνω μηνύματα χαράματα με το κινητό
Τα στόματα όμως παρέμεναν ραμμένα κι άνοιγαν μονάχα για να πιούν, ώστε τα βλέμματα να πάρουν πορεία να θολώσουν
Ένα ωραίο όνομα με βοηθά να καταλάβω και να καταλήξω οριστικά ότι τα κτήρια γράφονται με ήτα
Αν δεν με ξυπνούσε απότομα η βροχή μέσα στην νύχτα και κείνο το παλαβό αεράκι στο τζάμι ίσως τώρα να γνώριζα την απάντηση
Δύο ποιήματα
― Στάσου εκεί που βρίσκεσαι. Μη κινείσαι. Πώς τα βλέπεις τα πράγματα; ― Μπλε.
Φοβάμαι λίγο: Τα ρούχα γραφείου που μοιάζουν φιμέ κατακόρυφες λάμες
Δύο διηγήματα
Τώρα εσένα, να σε βάλω στο παραθύρι ή στην πόρτα για να μου φέγγεις μέρα και νύχτα»
Οι γυναίκες που μας αγκαλιάζουν αμίλητες / Είναι παράθυρα που ανοίγουνε σε σταθμούς τρένων
Μήνυμα εστάλη. Άχρονος αποστολέας. Άχρονος παραλήπτης.
