…καθισμένος στο παγκάκι, δίπλα από την είσοδο του δημοτικού σχολείου. Γεια. Πώς είσαι; Γεια, καλά είμαι Λεωνίδα αλλά έχω νεύρα. Γιατί μωρέ; Τι σου κάνανε; Περίμενα στη στάση πολύ ώρα και άργησε εκνευριστικά να περάσει το λεωφορείο. Το κέρατό μου μέσα. Στ’ αρχίδια του ο οδηγός αν περιμένει κόσμος. Είχατε ραντεβού; Όχι ακριβώς αλλά όφειλε να έρθει στην ώρα του.
Συναντιούνται κάθε μέρα τα μεσημέρια όταν τα εγγόνια τους σχολάνε από το δημοτικό. Συστήθηκαν. Λεωνίδας, εσύ; Γιώργος. Έτσι απλά και κατόπιν επεκτάθηκαν. Είπαν από πού κατάγονται, τι δουλειά έκαναν στις προηγούμενες ζωές τους, είπαν και για τις παθήσεις τους: Ούρα, κόπρανα, μικροβιολογικές εξετάσεις, τριγλυκερίδια, καρδιά, βουλωμένες αρτηρίες κάτω άκρων, πρώτα σημάδια άνοιας….
Συνταξιούχος, ετών 71 ο Λεωνίδας. Συνταξιούχος ετών 84 ο Γιώργος. Καλά κρατιέσαι όμως μη σε ματιάσω. Τι καλά ρε Λεωνίδα; Καλάθια να λες. 12 φάρμακα τη μέρα καταπίνω. Αυτά μια Δευτέρα. Μια Παρασκευή: Ρε, Λεωνίδα, ακούω που λένε οι νέοι δεν περνά η ώρα με τίποτε και τρελαίνομαι. Σαν νεράκι τρέχει γαμώ τον αδόξαστο. Και η ώρα και η μέρα και η βδομάδα. Πρέπει κάτι να κάνουμε Γιώργο. Να βάλουμε φρένο στο χρόνο να μην γλιστράει. Ή να επιβάλουμε στη Γη να πηγαίνει ανάποδα, να βλέπουμε ηλιοβασίλεμα και να λέμε καλημέρα. Γέλασαν ανισόχρονα.
Τα παράδοξα του χρόνου πρώτος τα επισήμανε ο Ζήνων, ο Ελεάτης. Αυτός ήταν αργόσχολος μεν, αλλά ενεργός, όχι συνταξιούχος. Έβαλε στο παράδειγμά του τη χελώνα να τρέχει κόντρα στον Αχιλλέα και όχι κόντρα σε κάποιο χούφταλο. Οπότε δεν έχουμε σύγκριση ομοίων και ίσως γι’ αυτό η ανθρωπότητα δεν κατέληξε σε ασφαλή και χρήσιμα συμπεράσματα. Βέβαιο πάντως δείχνει πως στην καθημερινότητά μας υπάρχουν εν ισχύ πολλοί και διαφορετικοί χρόνοι. Άλλος είναι ο συμπαντικός, άλλος ο γαλαξιακός και άλλος ο γήινος χρόνος. Τα πουλιά έχουν ξεχωριστό μετρικό σύστημα για το χρόνο, οι άνθρωποι το άλλο.
Κανένας δεν καταλαβαίνει την αγωνία της χελώνας να διατηρήσει το μικρό προβάδισμα που της έδωσε ο φιλόσοφος. Αντλεί δυνάμεις από το πουθενά και ζει την κάθε στιγμή της με αυταπάτες. Τρέχει και φαντάζεται πως κόβει πρώτη το νήμα. Η Ελλανόδικος Επιτροπή την στεφανώνει, τα πλήθη σε κατάσταση παραφοράς ουρλιάζουν. Όσοι βιάζονται πάντως δεν υπολογίζουν σωστά το αποτύπωμα που αφήνει μέσα τους ο χρόνος. Στο Θιβέτ οι ιερείς με τις νωχελικές τους κινήσεις και τα ατελείωτα ομμμ καταλαβαίνουν και νιώθουν το χρόνο διαφορετικά. Ένας σκηνοθέτης με ένα slow motion δίνει στο χρόνο άλλα χαρακτηριστικά. Είναι και τα τυχαία περιστατικά που μπορεί να μεσολαβήσουν, αυτά που βλέπει κάποιος γέρους να μεταμορφώνονται ξαφνικά σε παιδαρέλια. Αλλά τι του πει του φίλου του, του Γιώργου, τώρα; Ο ταλαίπωρος ένσημα μετρούσε παλιά, ένσημα προσπαθεί να λογαριάσει και τώρα.
… ρε Γιώργο αντί να καθόμαστε στη στάση και να λέμε άργησε πάλι να περάσει το λεωφορείο, αυτός ο οδηγός είναι αργός, δεν είναι καλύτερα να παρακαλάμε να μην περάσει ποτέ και κανένα λεωφορείο; Με κοίταξε με απλανές βλέμμα. Ντριννν. Τα παιδιά σχόλασαν.
…νέα χρονιά, ξανά τα ίδια. Κοιτάζει την πρώτη μέρα δεξιά κι αριστερά πουθενά ο Γιώργος. Την άλλη και την παράλλη το ίδιο. Θα πήγε Γυμνάσιο ο εγγονός του κι άλλαξε στέκι και φίλο, σκέφτηκε. Μπααα, να τος ο εγγονός του!
Μάλλον ο οδηγός του λεωφορείου αυτή τη φορά υπήρξε συνεπής.
