Αποσύρθηκε. Στα ένδοθεν κατοικητήρια των πτερυσσόμενων σχημάτων
Ο ουρανός χρυσάφι, ανεβαίνω τα σκαλιά της ευδαιμονίας...
Αυτό το στυφό υπόλοιπο πίκρας / στον πάτο ενός ποτηριού να λάμπει ο θάνατος / και να σπιθίζει περίεργα
Κάθε μου βήμα μια ψηφίδα του εαυτού μου που φτιάχνεται ξανά
Στο σπίτι της μαμάς τα έπιπλα κατοικούν τους ανθρώπους, βάζουν κανόνες, οι άνθρωποι υπακούν ...
Ξάφνου όλα σταματούν. Η γυναίκα δεν υπάρχει πια. Δεν υπάρχει σώμα. Δεν υπάρχει ήχος. Και μετά, ένα φως
Άγαλμα της οδύνης καμωμένο από αγάπη και συντριβή...
Έχει πάρει την απόφαση να πλεύσει στην Αχερουσία χωρίς περιττές αναταράξεις
Μεγάλωσα σκοτώνοντας τέρατα...
Ζωή αναδυόμενη / νέες εικόνες, κρουστά σύμβολα
Με ηπιότητα και χειρουργικά έζησες κι εσύ ολόκληρη τη ζωή σου
Κανένας δεν καταλαβαίνει την αγωνία της χελώνας να διατηρήσει το μικρό προβάδισμα που της έδωσε ο φιλόσοφος
