Πετάω το χοιρινό απ' το παράθυρο ελπίζω να πέσει σε κανενός το κεφάλι μπας & περάσει ο έρωτας της ζωής μου ή κάποιος να με βρίσει
Η ποίησή μου για σένα ώρες-ώρες μοιάζει με το δέντρο εκείνο που σ’ ένα φύσημα του αέρα έχασε μονομιάς όλα τα φιλιά του.
Μετά την αποτέφρωσή μου ζήτησα, για λόγους τάξης, να λάβω το πιστοποιητικό θανάτου μου
Ήταν μοναδικός στην αποστήθιση. Μπορούσε να απομνημονεύσει ολόκληρα κείμενα με μια μόνο ανάγνωση. Μόνο που ξεχνούσε το γράμμα Ήτα
Ο πόθος του για ομορφιά, η στέρηση και η μοναξιά άνθισαν μέσα του, και κάποια στιγμή τα είδε.
Οι μέρες απλά συνέχιζαν να στοιβάζονται γύρω μου όπως τα τούβλα το ένα πάνω στ’ άλλο, χτίζοντας το κελί μου.
«Αν είμαι εγώ η απόγονος της Γαίας… Πώς θα διακρίνω τον απόγονο του Ουρανού;» «Από τη λάμψη του!»
Κανόνισα την οντισιόν της επόμενης μέρας. O έφηβος που θα διάλεγα θα έμενε οριστικά στη μνήμη ενός μεγάλου κινηματογραφικού κοινού
Ένα άνετο σπίτι είναι σπουδαία πηγή ευτυχίας, σκέφτηκα την πρώτη φορά που μπήκα στο σπίτι της Σ., αρχές δεκαετίας του ΄90
Όταν μίλησα η πρώτη λέξη που είπα δυνατά ήταν «Υπομονή», η πρώτη που έμαθα να γράφω στα πέντε μου, μα στα 15 άρχισα να σωπαίνω
Πέντε γυναικείες φιγούρες έρποντας στα τέσσερα με εύκαμπτες και απίστευτα συμμετρικές κινήσεις με πλησίασαν.
Λόγω των καιρικών συνθηκών δεν ακούγεται σήμερα ο κεραυνός πέφτει απαλά, λειώνει σαν πρώιμο χιόνι
