Λησμονημένη & άλλα τινά

Λη­σμο­νη­μέ­νη

Με ωτο­α­σπί­δες τρι­γυρ­νά
Μην ακού­σει τον κα­νο­νιο­βο­λι­σμό

Η ζωή ταυ­τό­τη­τα στο στό­μα
Η ζωή νυ­χιές στα μά­γου­λα

Ρού­χα άσπρα νο­σο­κο­μείο
Ρού­χα μαύ­ρα νε­κρο­τα­φείο

Τι διέ­πρα­ξες εχθές;

Προ­έ­βην σε αγρύ­πνια.
Έχει στιλ­πνή ρά­χη
στους προ­σα­γω­γούς της νύ­χτας
φύ­ε­ται ένα αγκά­θι
όσο σφίγ­γει καρ­φώ­νει
όσο καρ­φώ­νει σφίγ­γει
νή­πια μα­θαί­νουν τους αριθ­μούς
λέ­νε φυ­τό, ζώο και πράγ­μα
πα­ρα­κα­λώ, ευ­χα­ρι­στώ.
Ζη­τούν από την μά­να τους
να μά­θουν τί­νος σπέρ­μα εί­ναι,
εκεί­νη τους δεί­χνει το χω­ρά­φι.

De Profundis

Γρά­φω από το στό­μα του κό­σμου
ένοι­κος φυ­λα­κής υψί­στης ασφα­λεί­ας
με δό­ντια και γλώσ­σες τρεις πι­θα­μές.

Ο σκα­φτιάς πά­νω στο πρό­σω­πο σου
δού­λε­ψε υπε­ρω­ρί­ες,
έχουν ανοί­ξει νέ­ες δί­ο­δοι και λε­ω­φό­ροι.

Φο­βή­θη­κα πο­λύ σε μια ανα­βί­ω­ση πε­πρω­μέ­νου
με την επί­γνω­ση του ανα­πό­φευ­κτου.
Μέ­τρη­σα πολ­λές πτώ­σεις σε χα­μό­γε­λα.

Το σύ­μπαν έχει σα­δι­στι­κές τά­σεις
σω­στοί άν­θρω­ποι σε λά­θος χρό­νο
βγάλ­τα πέ­ρα μό­νος σου πριν το απο­θνή­σκειν

Κι εκεί­νος να σε σκά­βει κι εγώ να βλέ­πω,
να βγά­ζω το δέρ­μα μου
να συ­μπλη­ρώ­νω στο δι­κό σου.

Δεν έγι­να πο­τέ ο άν­θρω­πος του κα­να­πέ
Πά­νω από τον στό­χο στο δε­ξί μου χέ­ρι
Εί­ναι να ηρε­μή­σει ο πό­νος σ' ένα στο­μά­χι

άλ­λο, όχι το δι­κό μου.
Εί­ναι μέ­ρες κρα­τώ αγρύ­πνια και νη­στεία
εί­ναι χρό­νια που ήρ­θαν και έδει­ξαν τα στή­θη τους

με πεί­να προ­στρέ­χω στην τρο­φό
να με χορ­τά­σει όσα στε­ρή­θη­κα
και τώ­ρα πά­λι χά­νω.

Δεν εί­ναι ότι έφτα­σα στην πη­γή.
Εί­ναι που ήπια νε­ρό.
Δεν κα­τα­δέ­χο­μαι να γυ­ρί­ζω άλ­λο δι­ψα­σμέ­νος.