Η Κλημεντίνη Κουρκουμπέση είχε νεύρα. Το πόδι της, στρουμπουλό και μάλλον μικρό σε σχέση με τον υπόλοιπο κορμό της κουνιόταν ρυθμικά. Πολλές φορές είχε σκεφτεί ότι οι άνθρωποι κακώς κοιτούν στα μάτια τους άλλους, τα πόδια πάντα αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα: τα δικά της είχαν δαχτυλάκια στοιχισμένα στη σειρά, χωρίς σημάδια ή κάλους, τα νύχια κομμένα τόσο όσο και βαμμένα με ένα διακριτικό αλλά τσαχπίνικο ροζ. Περιβάλλονταν με τρυφερότητα από μια σειρά χρυσά λουράκια. Η φτέρνα, μαλακή, χωρίς σκασίματα και σκληρύνσεις, πατούσε σε ένα λεπτό μεν, γερό δε, τακούνι. Τα πόδια της μαρτυρούσαν καλοπέραση και κοκεταρία, νοικοκυροσύνη και λογική αλλά και διάθεση παιχνιδιάρικη. Μαρτυρούσαν ότι η ζωή είχε φερθεί καλά μέχρι τώρα στην Κλημεντίνη.
Αυτό το πόδι τώρα έδειχνε εκνευρισμό. Στημένη έξω από το γραφείο του υπουργού, περίμενε να τη δεχτεί για ακρόαση. Είχε μισή ώρα που κοιτούσε το κινητό της. Είχε παίξει candy crash, είχε χαζέψει στο facebook, είχε ανεβάσει και φωτογραφία από την εκδρομή του περασμένου Σαββατοκύριακου. Τον Τάκη τον ήξερε από παιδί, μαζί έτρεχαν στις αλάνες του χωριού τους. Όταν έβαλε υποψηφιότητα για βουλευτής, η Κλημεντίνη έθεσε τον μηχανισμό των απανταχού συντοπιτών στη διάθεση του. Μιλώντας γλυκά και χαμηλόφωνα διοργάνωνε τέια και μουσικές βραδιές, αφήνοντας υπονοούμενα σε γνωστές και φίλες για τις διασυνδέσεις του Τάκη και τις εξαιρετικές του ικανότητες. Θα μπορούσε να έχει χρηστεί υπεύθυνη του πολιτικού του γραφείου, αλλά δεν ήθελε. Το ότι βγήκε πανηγυρικά ο Τάκης το όφειλε σε μεγάλο ποσοστό στην παιδική του φίλη. Εκτοτε, η Κλημεντίνη εξαργύρωνε διακριτικά τις υπηρεσίες της. Όταν ο Τάκης, κατά κόσμον Παναγιώτης Τρουμπέκας, υπουργοποιήθηκε και πήρε το Περιβάλλοντος, η Κλημεντίνη έβαλε μπρος το μεγάλο σχέδιο: ήθελε παραλία δίκη της και θα την είχε.
Ο σύζυγος Κλημεντίνης, παιδί του ίδιου χωριού, είχε περάσει με επιτυχία από τα καρπούζια στις τουριστικές επιχειρήσεις. Κάτι ΕΣΠΑ που άνοιξαν και έκλεισαν εν μια νυκτί, ένα δάνειο με ευνοϊκούς όρους από τράπεζα φίλα προσκείμενη στο κόμμα και υποθήκη το πέτρινο σπίτι της γιαγιάς, και να τα luxury studio apartments. Η Κλημεντίνη ανέλαβε τη διακόσμηση και την προώθηση. ΙΚΕΑ μαζί με τις κουρελούδες της γιαγιάς και τα μπακίρια που μαύριζαν χρόνια στην αποθήκη, έδωσαν έναν mix and match τόνο, σαν αυτόν που έβλεπε στα περιοδικά στη Marbella και στη Μύκονο. Οι τελευταίες ρίζες καρπουζιού ξεριζώθηκαν για να φτιαχτεί η πισίνα. Την έβαψαν μπλε οινοπνευματί και έγραφε πολύ ωραία στις φωτογραφίες στο διαδίκτυο. Η Κλημεντίνη μιλούσε στους ξένους με τα αγγλικά του σχολείου και έφτιαχνε σπιτικά κέικ. Ένα δυο άρθρα σε lifestyle περιοδικά για το καλά κρυμμένο μυστικό, δωρεάν φιλοξενία σε τηλεπερσόνες, ο Τάκης μετά συζύγου και τέκνων πρώτος πρώτος και τα studios έγιναν boutique estate. Πολύ της μόδας για τους μυημένους. Της έλειπε μια πλαζ κατ’ αποκλειστικότητα και δεν θα είχε τίποτα να ζηλέψει από τα πεντάστερα της περιοχής.
Το πόδι της Κλημεντίνης σταμάτησε να πηγαινοέρχεται καθώς άνοιξε η πόρτα. Σηκώθηκε λίγο πιο γρήγορα απ’ ότι θα ήθελε, πήγε να χαμογελάσει και μετά το πήρε πίσω, γιατί στην πόρτα δεν ήταν ο Τάκης, αλλά η εξ απορρήτων προσωπική βοηθός του, στη θέση της οποίας θα μπορούσε να είναι η ίδια. «Ο υπουργός είναι πολύ απασχολημένος, θα τα πούμε εμείς μεταξύ μας, ναι;» της είπε με τον τόνο φωνής που χρησιμοποιούσε και η ίδια όταν ήθελε να χειριστεί κάποιον. Θυμήθηκε την ομώνυμη γιαγιά της, εκείνη που είχε μεγαλώσει τέσσερα παιδιά μόνη της και που έλεγε «κάνε την ανάγκη φιλότιμο», ξαναφόρεσε το χαμόγελο και πέρασε λικνιστά μπροστά από τη βοηθό.
Βγήκε ένα τέταρτο της ώρας μετά. Τα πόδια της ήταν ιδρωμένα, τα χρυσαφιά λουράκια έσφιγγαν οδυνηρά τη σάρκα που ξεχείλιζε, το μικρό δαχτυλάκι είχε βγει στο πλάι ακυβέρνητο. Σκόνταψε στην μοκέτα, για να μην πέσει πιάστηκε από το χερούλι της πόρτας. Αυτής της πόρτας, την οποία μόλις είχε ορκιστεί σιωπηλά ότι δεν θα ξανανοίξει ποτέ. Με το άλλο χέρι κρατούσε ρολά τα τοπογραφικά, βιαστικά τυλιγμένα.
Είχε εκθέσει με ευγλωττία την υπόθεση της στη βοηθό: της είχε περιγράψει με ακρίβεια το κομμάτι γης που βρισκόταν μπροστά από το πρώην καρπουζοχώραφο του συζύγου, το είχε δείξει στα σχέδια. Δεν ήταν κανενός, το είχε ψάξει. Τι ζητούσε; Μόνο να μην καθοριστεί ο αιγιαλός εκεί μπροστά. Μετά ένα μισθωτήριο μακράς διάρκειας με το Δημόσιο. Είχε έτοιμο το σχέδιο με τις σκηνές πολυτελείας, τις μαλακές ξαπλώστρες, τα κοκτέιλ. Υποσχέθηκε στη βοηθό ισοβίως ξαπλώστρα πρώτης σειράς και τη ρώτησε με τρόπο αν ήταν ελεύθερη. Γιατί στην περίπτωση που ήταν, είχε εκείνη κάτι στο νου της. «Ο Τάκης τα ξέρει» της είπε, «τα συζητούσαμε πριν κανα δυο μήνες, ήθελα να του δείξω και τα σχέδια, να ξέρει ακριβώς τον χώρο, μη γίνει κανένα λάθος».
«Λάθος; Τι λάθος; Ο υπουργός προχθές υπέγραψε τα μισθωτήρια και τον άλλο μήνα ξεκινά τις εργασίες. Εξαιρετική ιδέα το glamping, φιλική στο περιβάλλον, θα προσφέρει πολλά στην ανάπτυξη του τόπου. Μου είπε να σας διαβιβάσω τις ευχαριστίες του».
Τα πόδια της Κλημεντίνης Κουρκουμπέση συνέχισαν να ιδρώνουν και να πρήζονται για καιρό μετά. Απέκτησε και έναν κάλο στο μεσαίο δάχτυλο.
