ANIMAL TRISTE
(σχεδίασμα Β΄)
Το ζώο μου είναι στο είδος του μοναδικό.
Κατά μήκος και κατά πλάτος πηλός
με υπόγεια ρεύματα να το χτυπούν
–ενίοτε– κατά πρόσωπο.
Το ζώο μου είναι στη θλίψη του μοναδικό.
Ήχος από καμπάνες στον ορίζοντα.
Ανεβαίνει ζέστη.
Ιτιές καταρρέουν σε βαθιά νερά.
Τους νεκρούς σου τους έκαψες;
Μέτρησες σωστά;
Μερικά καλοκαίρια μετά
θα έχει τελειώσει ο θερισμός.
Οι γέροντες θα επιστρέψουν
στα παγκάκια της συντροφευμένης μοναξιάς τους
κι εγώ που μήνες τώρα σου αφιερώνω την αιχμαλωσία μου
θα σταθώ στο κατώφλι σου
ακόμη διστακτικός και
ενώπιόν σου θα κριθώ.
Ω, κοινόχρηστη θλίψη του τετράγωνου ακάλυπτου.
Ω, αγκάθινη κορώνα της.
ΑΣΤΡΑ
Κάποιες φορές
που κάθομαι μόνη στο πλατύσκαλο
σκέφτομαι ότι ιδιαίτερη προσπάθεια
βαραίνει τα ασήμαντα πράγματα.
Τη μέρα που δύει τυλίγοντας
τόσες ψυχές στον μανδύα της
τον περίπατο στο γωνιακό μπακάλικο
με πλήρη εξοπλισμό
σαν κλέφτες
την απόφαση να σε χαιρετήσω
με χέρια γυμνά.
Τότε με πιάνει απόγνωση –
μια απόγνωση που παραλύει
τα γόνατα και με κρατάει
καρφωμένη στο πλατύσκαλο εκεί
να πλημμυρίζω άστρα.
ΑΝΑΜΟΝΗ
Δεν υπάρχει τίποτε άλλο
πια να γράψουμε.
Οι μυρμηγκοφωλιές και
οι κυψέλες άδειασαν.
Η ζωή τυλίγεται ξανά και ξανά
γύρω μας σαν αγράμπελη.
Το φλύαρο μοτέρ της ποίησης
σε λίγο θα πάψει.
Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε
άλλο για την απελευθέρωσή μας
απ’ το να περιμένουμε.
ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ
Έξω το χυμένο φως
του πρώιμου μαγιάτικου
απογεύματος.
Αύριο θα μετρήσουμε το μέγεθος
της καταστροφής
θα υποδεχθούμε άλλη μια
ανθρώπινη ήττα.
Δεν είναι αργά να γεννηθούμε
αλλιώς – κι αυτό
απομένει ίσως η μόνη
βεβαιότητα.
– Από την ενότητα ποιημάτων: Animal Triste
