Ίσως εκεί να κρύβονταν όλα τα μυστικά.
Όλες οι απαντήσεις.
Η κυρία Ντίνα σταυροπόδι με τις ώρες
καθόταν κι έκοβε με πείσμα χελιδόνια
από μαύρα χαρτόνια.
Δεν πολυσήκωνε το βλέμμα απ’ το ψαλίδι.
Κάποιου παιδιού του παίρναν το παιχνίδι.
— Δεν μου το δώνει!
Μας αγριοκοίταζε.
Κι απέξω χιόνι.
Οι ζωηρότεροι τις έτρωγαν καλά.
Μονίμως κόκκινα του Στέφανου τ’ αυτιά.
Μια άχρωμη αντρική φωνή έλεγε τα δικά της
παραμύθια στο κασετόφωνο.
Και το χειρότερο; Τα μουστοκούλουρα.
Κλεινόταν σ’ ένα παραπέτασμα
ώρα πολλή
έφτιαχνε τον καφέ της
κι έτρωγε μουστοκούλουρα
σκεφτόταν έρωτες παράφορους
εμείς μόνο μυρίζαμε
κι αφρίζαμε
κάναμε τους αδιάφορους
κι είχαν τη μυρωδιά του πιο τρελού ονείρου μας.
Τη γεύση όλου του κόσμου
Ουρλιάζαμε από μέσα μας «Δωσ’ μου!» και «Δωσ’ μου!».
Η Κατερίνα
—στις μουσικές καρέκλες χάναμε απ’ τις πρώτες—
θα μου ψιθύριζε στ’ αυτί με πείνα:
— Λες να τα φτιάχνει με τα χέρια της;
Τ’ ονειρευόμασταν το βράδυ
τη μέρα τ’ αποκλείαμε.
Η δημιουργία θέλει χάδι.
Πράσινο, κίτρινο, καφέ
ολούθε μας μαστίγωναν τα χρώματα
το μαύρο δεν μας άγγιξε ποτέ
μόνο χροιές μιας δυστοπίας πολύχρωμης.
Και τ’ ονειρώδες μπλε.
Τώρα πια ξέρουμε να ζωγραφίζουμε.
Τι άλλο είμαστε άλλωστε πέρα από το παιδάκι εκείνο
στην αίθουσα κάποιου κλειστού νηπιαγωγείου
λίγο πριν να σηκώσει το τηλέφωνο
που κουδουνάει τάχα επίμονα
και στρέφοντας το βλέμμα προς τα πάνω
με γουρλωμένα –όλο απορία– μάτια
και με την εύθρυπτη φωνούλα του
ρωτήσει
ποιος είναι.
