Έβγαζε απ’ τα φτερά της πούπουλα,
τα’ κανε μαξιλάρι,
μήπως και βολευτεί καλύτερα
στα άξενα κρεβάτια
Μάταια
Εκείνο το μπιζέλι της επιθυμίας για ύψη
δεν την άφησε ποτέ
ανέφελα όνειρα να κάνει
Κι όλο μαδούσε κι άλλο τα φτερά,
τον ύπνο εκβιάζοντας μακάριος να γίνει
Κι όλο τις πτήσεις της θυσίαζε,
κλείνοντας τα μάτια επιδεικτικά,
να μην ορέγονται ουρανό
Κι εκείνο ―τι άτιμο―
διαπερνούσε στρώμα, σεντόνια, δέρμα,
όλο την πονούσε πιο πολύ
όσο βαθύτερα εισχωρούσε,
ώσπου έγινε σφαίρα
που βρήκε στην καρδιά
