Απάντηση στον Χρίστο Λάσκαρη

Τώ­ρα που­λί

Σκου­ξά που­λιού
τα σπλά­χνα μου τρυ­πά­ει.
Φί­δι να βρή­κε στη φω­λιά
που του ‘χει πνί­ξει τα που­λιά.
Χτυ­πά­ει, βα­ρά­ει τα φτε­ρά
μα που να βρει πα­ρη­γο­ριά.
Πε­τά­ει εδώ, κά­θε­τ’ εκεί
έρ­μη του φαί­νε­τ’ η ζωή.
Πλιο ‘χει στα ξόρ­βε­γα πια­στεί
του πό­νου και της συλ­λο­γής.
Τώ­ρα που­λί, μι­κρό που­λί,
στο πα­ρα­θύ­ρι ποιός θα ’ρ­θει.

Τώ­ρα ζωή

Νε­οσ­σοί κα­λούν,
τ’ αυ­τιά μου ανα­γαλ­λιά­ζουν.
Στην άκρη κά­νω τα κλα­διά,
ταί­ρι θα βρή­κε πά­λι, να:
Μι­κρό που­λί μες στη φω­λιά
τα­ΐ­ζει τώ­ρα τα μω­ρά.
Νό­μο έχει μέ­σα στην ψυ­χή,
του λέ­ει, «Προ­χώ­ρα στη βιο­τή.
Εί­ναι στη φύ­ση νέα ζωή,
χα­ράς τρα­γού­δι και γιορ­τή»
Μι­κρό που­λά­κι έχει βγει
στο πα­ρα­θύ­ρι και λα­λεί.

Ο Χρί­στος Λά­σκα­ρης (1931 - 2008) γεν­νή­θη­κε στο Χά­βα­ρι της Ηλεί­ας και σε ηλι­κία 15 ετών εγκα­τα­στά­θη­κε στην Πά­τρα. Απο­φοί­τη­σε από την Παι­δα­γω­γι­κή Ακα­δη­μία της Τρί­πο­λης, χω­ρίς πο­τέ να ασκή­σει το επάγ­γελ­μα του δα­σκά­λου. Ερ­γά­στη­κε στον Ασφα­λι­στι­κό Ορ­γα­νι­σμό Αστι­κών Λε­ω­φο­ρεί­ων του Δή­μου Πα­τρών. Το 2007 βρα­βεύ­τη­κε με το Διε­θνές Βρα­βείο Ποί­η­σης Κα­βά­φης. Η ποί­η­σή του εί­ναι λι­τή, ακό­μη και επι­γραμ­μα­τι­κή. Συ­χνά την δια­τρέ­χει η θλί­ψη, η με­λαγ­χο­λία και η νο­σταλ­γία για την παι­δι­κή ηλι­κία. Απο­τε­λεί ένα φαι­νό­με­νο για την δια­δι­κτυα­κή επο­χή μας, κα­θώς δια­βά­ζε­ται ίσως πε­ρισ­σό­τε­ρο με­τά θά­να­τον.     — Δ.Φ.