Να πάει να γαμηθεί η διάλεξή σου για την τέχνη, ο λαός μου πεθαίνει
Οι έποικοι γράφουν για λουλούδια.
Εγώ σου μιλάω για παιδιά που πετούν πέτρες σε ισραηλινά τανκς
δευτερόλεπτα πριν γίνουν μαργαρίτες.
Θέλω να είμαι σαν εκείνους τους ποιητές που νοιάζονται για το φεγγάρι.
Οι Παλαιστίνιοι δεν βλέπουν το φεγγάρι από κελιά και φυλακές.
Είναι τόσο όμορφο, το φεγγάρι.
Είναι τόσο όμορφα, τα λουλούδια.
Μαζεύω λουλούδια για τον νεκρό πατέρα μου όταν είμαι λυπημένη.
Βλέπει Al Jazeera όλη μέρα
Θέλω η Jessica να πάψει να μου στέλνει μηνύματα για Χαρούμενο Ραμαζάνι.
Ξέρω πως είμαι Αμερικανίδα γιατί όταν μπαίνω σε ένα δωμάτιο, κάτι πεθαίνει.
Οι μεταφορές για τον θάνατο είναι για ποιητές που νομίζουν τα φαντάσματα νοιάζονται για τον ήχο.
Όταν πεθάνω, υπόσχομαι να σε στοιχειώνω για πάντα.
Μια μέρα, θα γράψω για τα λουλούδια σαν να μας ανήκουν.
Έκτακτη (είδηση)
Θα ξυπνήσουμε, Κυριακή πρωί, και θα διαβάσουμε την εφημερίδα. Θα διαβάσουμε ο ένας τον άλλο.
Θα γίνουμε καταναλωτές
των ιστοριών ο ενός του άλλου ―ένα απελπισμένο άπλωμα χεριού
για τη ζεστασιά ενός άλλου σώματος― τα λόγια του να μας επιπλέουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Κουβαλάμε νεκροταφεία στις
πλάτες μας, και εγώ κρατάω μια πυγολαμπίδα
όμηρο στο ένα μου χέρι, το φως της εξασθενεί στη ζεστασιά
της γροθιάς μου, και στο άλλο, ένα στυλό, για να καταγράψω τον θάνατό της. Δεν είναι
φρικτό αυτό; Θα σε ρωτήσω, κλείνοντας
τη γροθιά μου μια ακόμα φορά.
Σε συνεντεύξεις, καδράρω τις ιστορίες των άλλων μέσα από έναν φακό ώστε να γίνουν εύπεπτες στους καταναλωτές.
Γίνομαι μηχανή. Μια μεταφορά πληροφορίας. Οι ιστορίες ―μια ικεσία για ενσυναίσθηση― ένας υπερ
κορεσμός συναισθημάτων που θα αποτύχουμε να μετατρέψουμε σε δράση.
Αυτό που χάνεται είναι ανυπολόγιστο.
Και στο τέλος του καλοκαιριού, οι πισίνες θα έχουν αδειάσει από νερό
Και θα είναι αδύνατο να κολυμπήσουμε.
Η Παλαιστίνη
είναι γυναίκα. Ένα παιδί
που φορά θόμπε, Κουκούτσια ελιών
στα χέρια μου. Το τατρίζ
στη μαντίλα της γιαγιάς μου.
Είναι τριάντα τέσσερις σκοτωμένοι Παλαιστίνιοι.
Δεν ξυπνάμε. Αμερικάνοι
πολιτικοί. Κατεχόμενη
χώρα. Το Ισραήλ έχει το δικαίωμα
να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Η Ahed Tamini,*
παγωτό στη γλώσσα,
άγνωστης γεύσης. Είσαι ευγνώμων
που οι γονείς σου ήρθαν σε
αυτή την χώρα; Τριακόσιοι
νεκροί. Υπαίθρια φυλακή. Δεκαετής
αποκλεισμός. Η Rouzan al-Najjar,**
τυχαία σφαίρα. Ρόδι
τόσο αιματηρό. Η γιαγιά μου
που γεννήθηκε δέκα μέρες πριν τη Νάκμπα,
με μπαρούτι στο αίμα της.
Σταματήστε να μας σκοτώνετε.
Σταματήστε να μας λέτε πώς να πολεμάμε.
Είναι ναργιλές σταφύλι μέντα, χώρα
που δε έχω ποτέ επισκεφτεί ποτέ. Γυναίκα,
σώμα μελανιασμένο και αστυνομευόμενο.
Είναι κουίρ. Είναι γάμα την πατριαρχία.
Είναι τριακόσιες χιλιάδες σκοτωμένοι Παλαιστίνιοι.
Ο πατέρας μου που κλαίει
ακούγοντας Omayama El Khalil.*** Γλυκό μαύρο τσάι,
φρέσκια μέντα κολλημένη
στον ουρανίσκο μου. «Λύση» των δύο κρατών.
Νομίζαμε πως το σπίτι
ήταν άδειο. Είναι ο ξένος που ζει
στο σπίτι του προπάππου μου,
τρώγοντας τα ρόδια που κάποτε φύτεψε.
Πώς είπες πάλι πώς προφέρεις
το όνομά σου; Είναι
;;;;; σκοτωμένοι Παλαιστίνιοι. Ηλιοτρόπια
στους τάφους τους. Σπόρια
που σπάμε ανάμεσα στα δόντια μας,
φτύνοντας κάθε τσόφλι
πριν σκάψουμε ακόμα έναν τάφο.
*Ahed Tamimi (γεν. 2001) Παλαιστίνια ακτιβίστρια. Έγινε διεθνώς γνωστή όταν 16 ετών συνελήφθη από τον ισραηλινό στρατό μετά τη δημοσίευση βίντεο όπου χτυπούσε Ισραηλινούς στρατιώτες έξω από το σπίτι της.
**Rouzan al-Najjar (1997-2018) Παλαιστίνια εθελόντρια νοσοκόμα. Δολοφονήθηκε από ισραηλινό ελεύθερο σκοπευτή κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής, καθώς προσέφερε πρώτες βοήθειες σε τραυματισμένους διαδηλωτές.
***Omayma El Khalil (γεν. 1996) Λιβανέζα τραγουδίστρια. Η μουσική της είναι έντονα πολιτικοποιημένη και συνδέεται με τον αγώνα των Αραβικών λαών, ιδιαίτερα της Παλαιστίνης.
Όλα μου τα φυτά είναι νεκρά
Σταμάτησα να προσπαθώ
να ταΐσω οτιδήποτε εκτός από τον εαυτό μου.
Ξύπνησα χτες και δεν μπορούσα να δω
δρόμο, μετά ξύπνησα την επόμενη μέρα
και κάποιος μου έδωσε ένα βιβλίο
για τον αντρικό δικαιωματισμό
που έπνιξα σε χυμό πορτοκάλι.
Προσπαθώ να είμαι πιο ισορροπημένη.
Προσπαθώ να φάω τις σταφίδες μου ειρηνικά.
Νομίζω θα ήθελα
να έχω μνήμη σκύλου.
Θα με έκανε πιο επιεική.
Κάποιος μου λέει να φανταστώ
τα βάσανά μου φύλλα που επιπλέουν
μακριά μου σ’ ένα ποτάμι, οπότε τον ρωτάω γιατί
οι άντρες έχουν τεράστια στόματα,
και να πάλι που τα γαμάω
όλα με τα πολιτικά μου.
Χτες ένας λευκός τύπος προσπάθησε
να μου πει πώς είναι να είσαι γυναίκα
έγχρωμη, οπότε έβαλα τα χέρια μου
μέσα στο στόμα του και ξέσκισα τις φωνητικές χορδές του.
Δεν είμαι πολιτικό άτομο.
Ας μιλήσουμε για το φεγγάρι.
Είναι τόσο όμορφο απόψε.
Όχι. Γάμα το. Εγώ είμαι το φεγγάρι.
Από την ποιητική συλλογή Dear God, Dear Bones, Dear Yellow (Haymarket Books, Σικάγο 2022)
