Η υπενθύμιση της Άνοιξης
Για μήνες αποκλεισμένοι στις ψυχρές πυραμίδες
Τώρα κοιτάμε γύρω μας και όλα έχουν ανθίσει.
Η ανθοφορία διαπερνά τίτλους και τα εξώφυλλα των βιβλίων
και δίνει ιδέες στην ταλαντευόμενη ηρωίδα.
Από τη στιγμή που οι μέρες άρχισαν να μεγαλώνουν
Η νύχτα κουλουριάζεται στο πίσω κάθισμα
Μαζί με καλάθια και κουτιά, κρύβοντας κρατικά
και άλλα μυστικά.
Ω! θαύμασαν οι πλάνητες.
Άνοιξη! Νέα ζωή. Ο κισσός θα μας τυλίξει.
Άνθη δαμασκηνιάς, βαθυγάλαζοι ουρανοί.
Πουλιά ήρθαν στους κήπους και πήραν μακριά όλα όσα χρειάζονται.
Άφησαν πολύ λίγα πράγματα για εμάς.
Καθώς και ένα σημείωμα στο παρτέρι με τις πετούνιες.
«Γιατί διστάζετε αιωνίως; Τι εμποδίζει τη σκέψη, τη δράση σας;
Τόλμη και θάρρος δεν είναι το μότο;»
Ήταν αλήθεια. Μείναμε αδρανείς, σαστισμένοι από τα γεγονότα.
Προσπαθούσαμε μάταια να εξηγήσουμε τον παραλογισμό δια της λογικής.
Και η σύγχυση μεγάλωνε καθώς είχαμε την εντύπωση
πως παντού μας ακολουθούσαν σειρήνες, πάταγος από βηματισμό του
ιππικού και μαρς.
Ίσως όμως να ήταν τα ξέφτια ενός εφιάλτη ή οι συνεχείς φόβοι.
Ενώ συχνά έπεφταν στην αυλή μας
Προφητείες και εικασίες από τους τελευταίους ορόφους.
«Ίσως η μηλιά θα αντέξει, το θυμάρι όμως κλονίζεται.»
Και έτσι περιπλανιόμαστε
Μεταφέροντας τα εύθραυστα τοπία μας σε άγνωστα ύψη και βάθη.
Αλλά βρίσκουμε το μυστικό μονοπάτι προς τη ελπίδα, τους κήπους της.
Όταν προβάλλει η σελήνη, ξάγρυπνοι
σημειώνουμε την πορεία της.
Είναι έβδομη Μαΐου, το φως των δένδρων
διαγράφει την ανησυχία μας
πριν επιστρέψουμε στον κόσμο των συνηθισμένων πραγμάτων.
