Ικρίωμα
Οι δικαστές με κηρύσσουν ένοχο και με οδηγούν στο ικρίωμα. Πέφτει η λεπίδα της γκιλοτίνας και μου παίρνει το κεφάλι. Με το πέρας της διαδικασίας, ευχαριστώ τον δήμιο και επιστρέφω σπίτι.
Τίγρεις και κότες
«Φίλε μου», μου είπε ο επίσκοπος Μανουέλ, «τη μέρα που οι τίγρεις θα ερωτευτούν τις κότες και οι κότες θα φέρουν στον κόσμο τις πρώτες τιγρόκοτες, θα έχει ξεκινήσει για την Ανθρωπότητα μια δεύτερη Χρυσή Εποχή».
«Πιστεύετε λοιπόν, κύριε επίσκοπε, ότι υπήρξε κάποτε μια πρώτη Χρυσή Εποχή;» τον ερωτώ.
Ο επίσκοπος Μανουέλ, πάντα επιφυλακτικός, δεν αποκρίνεται. Προτιμά να μην διακινδυνεύσει μια απάντηση.
Θλιμμένα πρόσωπα
Λέει μια γιαπωνέζικη παροιμία ότι οι μέλισσες προτιμούν να τσιμπάνε τα θλιμμένα πρόσωπα. Γι’ αυτό δεν υπάρχουν μέλισσες στο χωριό μου. Δεν βρίσκουν εδώ πρόσωπα θλιμμένα. Όλοι είμαστε ευτυχισμένοι, έχουμε αυτήν την τύχη. Το κακό είναι πως επίσης έχουμε φήμη ηλιθίων.
Συνέντευξη από μια αγελάδα
Ο καινούργιος αρχισυντάκτης μού ζητάει να πάρω συνέντευξη από τη μοναδική αγελάδα που έχει απομείνει στο χωριό. Λέει ότι η αγελάδα είναι ένα από τα πιο εμβληματικά ζώα της αγροτικής μας παράδοσης.
«Σύμφωνοι», του λέω. «Θέλετε να της κάνω μερικές ερωτήσεις σχετικά με τη μείωση της παραγωγής γάλακτος; Μήπως αναφορικά με τις τιμές που επιβλήθηκαν προσφάτως από την Κοινή Αγορά; Ή σχετικά με τη βιομηχανία των γαλακτοκομικών προϊόντων;»
«Τίποτα απ’ όλα αυτά», απαντάει, δίχως να βγάλει την πίπα από το στόμα του. «Ρωτήστε την για θέματα πιο ενδιαφέροντα, για παράδειγμα, τι αναμνήσεις έχει από τους ταύρους που γνώρισε στα νιάτα της».
Ζέστη
Είμαι ξαπλωμένος στην παραλία πάνω στην άμμο. Οι βαρκούλες των παραθεριστών πάνε κι έρχονται στον κολπίσκο. Κάποιος πέφτει στη θάλασσα και ζητάει βοήθεια. Κανείς δεν του δίνει σημασία.
Όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα αν δεν έκανε τόση ζέστη.
Η ακίνητη σκιά
Ο άντρας πορεύεται, αλλά η σκιά του εξακολουθεί στο ίδιο σημείο, δεν κινείται και μένει πίσω. Κάτι συμβαίνει.
Ο άνθρωπος-ρέγγα
Πάει ένας χρόνος που κατάλαβα ότι, παρ’ όλα τα όνειρα μου περί αθανασίας, δεν ήμουν τίποτα περισσότερο από μια απλή ρέγγα. Την ίδια κιόλας μέρα εγκατέλειψα τη γυναίκα μου –με την οποία μέναμε εφτά χρόνια στο ίδιο σπίτι– και εγκαταστάθηκα σ’ ένα μικρό σπίτι δίπλα στη θάλασσα, λίγο έξω από ένα ψαροχώρι. Σ’ αυτό το σπιτάκι σκοτώνω την ώρα μου μπροστά στο παράθυρο, ατενίζοντας τον ωκεανό και περιμένοντας να μεγαλώσουν επιτέλους τα βράγχιά μου για να ριχτώ στο νερό και να μπορέσω να κολυμπήσω ανάμεσα στ’ αδέρφια μου τα ψάρια.
Ακόμα δεν έχει έρθει αυτή η μέρα, αλλά δεν απελπίζομαι. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει.
Ο άνθρωπος-κοριός
Εκείνος ο περίεργος τύπος μπαστακώθηκε μ’ ένα σάλτο στη μέση του μπαρ, μας κεραυνοβόλησε με το βλέμμα του και μας είπε να φυλαγόμαστε απ’ αυτόν γιατί ήταν ένας δολοφονικός κοριός ικανός να τσιμπήσει τα θύματά του και να τους ρουφήξει το αίμα.
«Μάλιστα», τον ρώτησα, «και για πείτε μας, πού είναι οι κεραίες σας;»
Δε χρειάστηκε να του κάνω καμία άλλη ερώτηση. Ο ανθρωπάκος δεν ήξερε τι να απαντήσει και ξέσπασε σε λυγμούς.
