Ο μπάρμπα-Γιάννης Ξεφτέρης παλαιός ιδιοκτήτης του Ντορέ, μου είπε ένα βράδυ αυτή την ιστορία που εξαιτίας της ο μύθος είναι πραγματικότητα, είτε εδώ είτε αλλού, κι όπου η πραγματική ιστορία αποκτά την υπόσταση του μύθου...
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο μεγαλοεκδότης της Μακεδονίας ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του εδώ πάνω χώρου, μιλούσε στον ενικό στους πρωθυπουργούς, κυκλοφορούσε με Ρολς-Ρόις, κάπνιζε πούρα Αβάνας κι αγαπούσε τους φίλους του και το ωραίο φύλο.
Υπήρχαν κάποιες νύχτες, τρεις τέσσερις τον χρόνο, όπου ανάμεσα σε φίλους, όμορφες γυναίκες, μυρωδάτους καπνούς κι ακριβά κονιάκ, καθόταν σιωπηλός κοιτώντας τη θάλασσα του Θερμαικού μ’ ένα περίεργο βλέμμα ανάμεσα σε νοσταλγία και ματαιότητα.
Τότε έμπαινε στο ακριβό μπιστρό ο οδηγός του και του έλεγε «όλα έτοιμα, κύριε Γιάννη, το καïκι είναι μπρος στο λευκό Πύργο με το πιάνο επάνω».
«Άκου τι γινόταν τότε», μου λέει ο κύριος Ξεφτέρης κι ανάβει ένα Astor της εποχής.
«Σηκωνόμασταν λοιπόν μ’ ένα νεύμα του εκδότη, μπορεί να ήταν δύο ή τρεις τη νύχτα και τραβούσαμε εκατό μέτρα από δω ως τον Πύργο και μπαίναμε στο καίκι. Στην πλώρη μπροστά ήταν ένα πιάνο και πέντε έξι μουσικοί με κιθάρες, βιολί, τρομπέτα και κλαρίνο. Εμείς με τις κυρίες καμμιά εικοσαριά άτομα. Ο καπετάνιος από τη Μηχανιώνα έβαζε πλώρη για τ’ ανοιχτά κι εμείς αρχίζαμε τα τραγούδια της εποχής. Τραγούδια, σμυρνέικα, σεκλετίδικα, τραγούδια βαριετέ, ό,τι τραβούσε ο νους του καλού γλεντζέ... Οι μουσικοί παίζαν μεγάλο ρεπερτόριο. Δυο βοηθοί του καπετάνιου κερνούσαν σαμπάνιες σε κρυστάλινα, δυο-τρεις από μας παίρναν τις κυρίες κάτω και γινόταν χαμός από τσιρίδες και γέλια ενώ ο εκδότης έμενε όρθιος σαν θαλασσόλυκος καπνίζοντας το πούρο του στην άκρη της πλώρης. Τέτοια γλέντια δεν μπορούσε να κάνεις κανείς άλλος εκείνη την εποχή.
»Το γλέντι κρατούσε δυό-τρεις ώρες. Χαμός, σου λέω, τσιρίδες και να καταβρέχει ο ένας τον άλλον με σαμπάνιες. Κάποια στιγμή που μόνο τ’ αφεντικό κι ο καπετάνιος ήξεραν, το σκάφος έκανε μια γλυκιά μεγάλη στροφή κι επέστρεφε προς τη πόλη. Βλέπαμε τα φώτα να παίζουν πάνω στο νερό και δώσ’ του εμείς φωνές και τραγούδι.
Πριν φτάσουμε στη παραλία του Πύργου μπορεί και τριακόσια μέτρα πριν, τ’ αφεντικό φώναζε δυνατά: «σκάστε όλοι, το πιάνο στη θάλασσα...». Πιάναμε όλοι μαζί το πιάνο και το πετούσαμε απ’ την πλώρη στο νερό ανάμεσα σε ζητωκραυγές και διάφορα... Έτσι γλεντούσε τ’ αφεντικό μ’ εμάς. Δεν υπάρχουν πια τέτοιοι άντρες, δεν υπάρχουν...»
Είχα ακούσει πολλά και διάφορα για τον μεγαλοεκδότη της Μακεδονίας αλλά αυτό με τα πιάνα παραπήγαινε... Μέχρι την άνοιξη του 2005. Τότε καλέσαμε έναν αρχαιολόγο των Ενάλιων Αρχαιοτήτων να μας μιλήσει για τα ευρήματα στον Θερμαικό. Ακούγαμε για τα διάφορα αντικείμενα στον πυθμένα όταν μείναμε ενεοί στη πληροφορία πως ανάμεσα σ άλλα υπήρχαν πολλά ξύλινα πόδια από πιάνα και αμέτρητα πλήκτρα πιάνων στα διακόσια μέτρα από την ακτή.
«Δεν ξέρουμε πώς βρέθηκαν εκεί...», μας είπε χαμογελώντας ο δύτης αρχαιολόγος.
ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ Ηλία Κουτσούκου ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ.
