Αργός εκρήγνυται στο σώμα μου ο χρόνος.
Έλα ύπνε, πάρ’ το…
Μονολογεί την υπόσχεση
–αργόσυρτη κι αυτή μες στο κενό–
σε μετάξι επάνω βάλ’ το, σιγά…
ανοιγοκλείνει τη ρωγμή
κι αφηρημένα ζει σαν να μην ξέρει
σαν να μη θέλει να φτάσει πουθενά.
Πότε ιδέα και πότε κείμενο
πότε παγίδα και πότε δρόμος
περιοχή ενδιάμεση
λέξη που αντηχεί τα πένθη της
ρίζα του χάους
και εναγκαλισμός των αγαλμάτων
με τα αόρατα πουλιά.
Κι από μέλι, γάλα
να ν’ του ονείρου του η σκάλα, πλατιά.
Η τέχνη του θανάτου έχει μια φυσικότητα θεατρική
καθολική κι επαναλαμβανόμενη.
Τρέφεται με τον συναισθηματισμό
όταν αυτοβιογραφείται
και διαστέλλεται καθώς η κόρη του ματιού
που κρυσταλλώνει τις εικόνες της
στην απαρχή της θόλωσης.
Βλέφαρό μου σκαλιστό, αχ! τυχερό μου
Θολό.
Όπως ανθοδοχείο με ηλιοτρόπια σβηστά
τζάμι κουζίνας που κοχλάζουν οι φακές
όρος Θαβώρ την επομένη της Μεταμορφώσεως
ρολόγια του κατακλυσμού στο άσυλο των ανιάτων.
Μη χαράζεις άστρο της αυγής, μη μου τρομάζεις.
Αργός ο χρόνος
και θολά μιλά τα δικαιώματά μου
και δεν τα διακρίνω
έτσι που τρέχουν ασαφή
μες στην υπόσχεση του ποιήματος
που όλο αθετείται.
Ο πρώτος θάνατος συμβαίνει μες στη γλώσσα.
Να ελευθερωθώ
να καθαρίσει ο έρωτας από τον εφιάλτη του
το «ἀνακάλεσαί με σωτήρ»
έξω απ’ το ποίημα
…σε μετάξι επάνω
κι ενόσω ζω να το αρθρώσω
…σιγά.
