Το δωμάτιο εξελίσσεται σε απειρόεδρη πρισματική σβούρα, που κινεί η στροφή του ματιού σου
Εδώ και 77 χρόνια περιμένει στον πάτο του Αιγαίου – μπροστά στο ηλιοβασίλεμα ένα πτερύγιο αναδύεται αργά και δείχνει το σημείο.
Εγώ έβλεπα όνειρα: τον εαυτό μου διάσημη σοπράνο / αλλά άηχη / να ισορροπεί στην άκρη του μεσαιωνικού κάστρου
Σκόνη να κάνουν το θηλυκό να το αλέσουν, να κουκίσει καθενός τους την πληγή κι αν τύχαινε να μυριστούν φιλότιμο;
Ανάμεσα σ' εκείνα που πέρασαν και σ' εκείνα που ακόμα δεν ήρθαν, μια απατηλή ριπή ενεστώτα. Ήταν ωραία ως εδώ. Ύστερα, τίποτα.
Εγώ σκεφτόμουν / τον ορίζοντα / και πως κυνηγάω / κάθε μέρα το ανέφικτο / αλλά κάτι για μια χημική / αλληλουχία σου ψιθύρισα
Στην μάχη του Κλειδιού ο Ουρανός με τύφλωσε / ήμουν ένας από αυτούς τους μονόφθαλμους οδηγητές / που βάδιζε μπροστά
Διαλέγει τα γράμματα ένα ένα στους αυτόματους πωλητές. Ξοδεύει πολύ το Α και το Ο, που είναι πιο φτηνά και έχουν μεγάλη χρήση
Τα ραντεβού δεν δουλεύουν έτσι. Υπάρχει μια σειρά από απλούς κανόνες ένας από τους οποίους είναι ότι δε μπορείς να μην εμφανίζεσαι
Εκείνες τις στιγμές φοβήθηκα τον ίδιο μου τον εαυτό, αυτή την άγνωστη μέσα μου που φοβόμουν ότι μπορεί και να ήμουν
Μην το τρομάξουμε τώρα που με τα χέρια του μιλά, τώρα που πέρα απ’ τη σιωπή επιστρέφει και ζωγραφίζει τ’ άφατο πρόσωπό του
Οι Θεοί και οι τύραννοι, / δεν κάθονται σε θρόνους, / έχουν δουλειά να κάνουν
