Ένα προς ένα, είχε καταγράψει τα ονόματα κάθε άστρου του σύμπαντος, από το Άλφα Κενταύρου μέχρι το μακρινό Σύστημα Μπελάκουα
Εκεί μέσα φυλάω / Κοχύλια που μυρίζουν παφλασμό / Τις σκιές στο σταρένιο λαιμό σου / Καθώς κοιμάσαι σελήνια
Με τον έβδομο / δρυμοί και δάση, του ξυλοκόπου η καλύβα, σκαντζόχοιροι, χελώνες, / όλα στάχτη
Αυτή υπήρξε η συμπιεσμένη πορεία της ανθρωπότητας από τους φωτεινούς πολιτισμούς μέχρι τις μικρές φωτεινές κουκίδες
Σε εστιατόριο στο Μαρόκο, ο κατάλογος γράφει «περιστερόπιτα, εκλεκτό έδεσμα που προσφέρεται συνήθως σε γάμους»...
Πρώτον, μου είπε σοφά, πρέπει να σπάσεις τον κύκλο. / Δεύτερον, η μητέρα έφαγε μέσα απ’ το βάζο / την παιδική σου ηλικία...
Εδώ υπάρχουμε εμείς. / Ακίνητοι. / Μες στη φθορά, στην αιωνιότητά μας. / Ενώνουμε γή και ουρανό, / παρελθόν και μέλλον
Σκόνη έμπαινε ακόμα στα ρουθούνια του, ενώ το σκοτάδι και η βοή της κατολίσθησης τον είχαν παραλύσει
Πότε ακριβώς η μαμά μου άρχισε να με φωνάζει «βόδι» δεν ξέρω να πω
«Και τι κοιτάζετε και αποθαυμάζετε και δεν καταλάβετε πως είναι ο Δράκος του Νερού που μας πιάνει το νερόν και έχομεν ανομβρία;»
Είχε απλώσει τα χέρια μπροστά σαν να επρόκειτο να εκτοξευτεί στο κενό ή τελευταία προσπάθεια να έρθει σ’ επαφή με το αμετάκλητο
Αύριο πάλι θα περιμένεις τα γατιά να γυρίσουν τα λουλούδια να ανθίσουν μα η πληγή θυμήσου θα μένει μπλε ανοιχτή...
