Ισαβέλλα

Εί­μαι η Ισα­βέλ­λα βρί­σκο­μαι στην κρε­βα­το­κά­μα­ρα, και κρυ­φο­κοι­τά­ζω πί­σω από την δα­ντε­λέ­νια κουρ­τί­να τον κή­πο.Δεν ξέ­ρω για­τί το κά­νω, δεν υπάρ­χει κα­νείς ού­τε στο σπί­τι ού­τε στον κή­πο.

Η αλή­θεια εί­ναι ότι στο υπνο­δω­μά­τιο μου, επι­κρα­τεί πά­ντα μια πα­ρά­ξε­νη ύπο­πτη ησυ­χία. Θαρ­ρείς τα μά­τια και τα αυ­τιά των ερα­στών που πέ­ρα­σαν από εδώ, έμει­ναν βαλ­σα­μω­μέ­να και γαν­τζω­μέ­να για πά­ντα μες στις κουρ­τί­νες να πα­ρα­κο­λου­θούν τις κι­νή­σεις μου.

Δεν κα­τά­φε­ρε να με κερ­δί­σει κα­νείς τους, και αυ­τό δεν μου το συγ­χω­ρέ­σα­νε πο­τέ.

Όταν ήμουν πιο νέα μου άρε­σε να αι­σθά­νο­μαι την κρυ­φή πα­ρου­σία τους, τον άη­χο πό­νο τους, τα θλιμ­μέ­να μά­τια τους κα­θώς κυ­λιό­μουν μ' έναν νέο άντρα στο τε­ρά­στιο κρε­βά­τι μου.

Ούρ­λια­ζα από ηδο­νή και τι­μω­ρού­σα στην εύ­θραυ­στη σιω­πή τα αρ­ρω­στη­μέ­να πνεύ­μα­τα των πα­λιών ερα­στών.

Τώ­ρα δεν μ' ευ­χα­ρι­στεί αυ­τό το παι­χνί­δι ίσως για­τί οι μό­νες κραυ­γές που ακού­γο­νται πλέ­ον εί­ναι της μο­να­ξιάς μου.

Εί­μαι η Ισα­βέλ­λα και έχω γί­νει ένα με τα σιω­πη­λά μου φα­ντά­σμα­τα.