Μπορεί από δική μου εμμονή να έκανα συλλογή δισταγμών, όμως παρά τις υπερβολές μου, έβλεπα μάλλον καθαρά
«Μια χαρά είμαι, κυρ αστυνόμε μου. Συγνώμη... σας έπιασα, και το όπλο»!
Από τότε άρχισα να βλέπω παράξενα όνειρα. / Έμεινα ένας βράχος που διαβρωνόταν συνεχώς, / αφού ανελέητα πετώ επάνω μου τη θάλασσα
Πείτε το πενία, πείτε το πλεονεξία, σημασία έχει ότι, ανεξαιρέτως κινήτρου, το αρκαδικό δαιμόνιο έκανε πάλι το θαύμα του
Κι αν εσύ φτάσεις να κατανοήσεις το λάθος σου, επιστρέφεις σε μια ζωή όπου κάθε μικρότερο λάθος θα μπορούσε να συγχωρηθεί
Κοιμούνται με τα μάτια ανοιχτά έναν ύπνο τεχνητό, με κάτι μαγικά φάρμακα, μόνες, στην κρεβατοκάμαρα κυκλοφορούν μισόγυμνες
Αυτός εκεί που πλέει στη θάλασσα / είναι ο ίδιος που χτες τραγουδούσε στον ποταμό, / ψηλά στο ξωκκλήσι του οσίου Θαλασσίου
Τα γεγονότα των ημερών οδήγησαν στη σύνθεση 4 ποιημάτων στο μοτίβο των σύγχρονων ελληνικών παθών & του αναστοχασμού της ιστορίας
«Άκου εδώ. Ξέρω πως γράφεις κάτι για μένα. Πρόσεξε τι θα πεις, γιατί αλλιώς θα λογαριαστούμε!»
Το καλοκαίρι, λένε, είναι το αντίθετο της ιστορίας το στιγμιαίο & διαρκεί, το ακαριαίο & συνεχίζει [...] Ένα άγαλμα από ενεστώτα
Πριν ο Αρτέμης υπογράψει τη δήλωση και επικεντρωθεί στο φαΐ, ήταν από τους πιο πιστούς αγωνιστές του κόμματος
Σ’ αυτό τ’ ακρογιάλι ξανάρθα. Λέπια σκουριάς οι κλειδώσεις. Απ’ τ’ ανέμου τα νεύματα αλάτι σταλάζει νωπό