Από «Τα ερωτικά ποιήματα της Μαριτσίκο»

IV

Με ρωτάς τι σκεφτόμουν
Πριν γίνουμε εραστές.
Η απάντηση είναι απλή.
Πριν σε συναντήσω
Δεν είχα τίποτε να σκεφτώ.

VII

Κάνοντας έρωτα μαζί σου
Είναι σαν να πίνω θαλασσινό νερό.
Όσο πιο πολύ πίνω
Τόσο πιο πολύ διψώ
Και τίποτε δεν θα με ξεδιψάσει
Αν δεν πιω όλη τη θάλασσα.

IX

Με ξυπνάς,
Χωρίζεις τους μηρούς μου και με φιλάς.
Σου δίνω τη δροσιά
Του πρώτου πρωινού του κόσμου.

XII

Έλα σε εμένα, όπως έρχεσαι
Απαλά στο ρόδινο στρώμα από κάρβουνο
Στο τζάκι μου
Που λάμπει στο νυχτερινό δάσος.

XV

Επειδή ονειρεύομαι
Εσένα κάθε βράδυ,
Οι μοναχικές μου ημέρες
Είναι μόνον όνειρα.

XVI

Ζεματισμένο από έρωτα, το τζιτζίκι
Φωνάζει. Σιωπηλό όπως η πυγολαμπίδα,
Το σώμα μου αναλώνει ο έρωτας.

XVIII

Η άνοιξη ήρθε φέτος νωρίς.
Δάφνη, δαμάσκηνα, ροδάκινα,
Αμύγδαλα, μιμόζα,
Όλα ανθίζουν μαζί. Κάτω από
Το φεγγάρι, η νύχτα μυρίζει όπως το σώμα σου.

XXV

Η γλώσσα σου παίζει και κινείται
Μέσα μου και γίνομαι
Κούφια και φλέγομαι από
Φως που περιστρέφεται, όπως μέσα του
Τεράστιο μαργαριτάρι διαστέλλεται.

XXVII

Όπως ήρθα από το
Ζεστό μπάνιο, με πήρες μπροστά
Στον οριζόντιο καθρέφτη
Δίπλα στο χαμηλό κρεβάτι, ενώ
Το στήθος μου έτρεμε στα χέρια σου
Οι γλουτοί μου ανατρίχιαζαν πάνω σου.

XXIX

Να με αγαπάς. Αυτή τη στιγμή
Είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι
Άνθρωποι στον κόσμο.

XXXI

Κάποια ημέρα έξι ίντσες
Στάχτης θα έχουν μείνει
Όλα από το πάθος του μυαλού μας,
Από τον κόσμο όλο που δημιούργησε
Η αγάπη μας, η καταγωγή της
Και το τέλος της.



XXXII

Κρατώ το κεφάλι σου σφιχτά
Στους μηρούς μου και πιέζω πάνω
Στο στόμα σου και γλιστρώ μακριά
Για πάντα, σε μια Βάρκα από
Ορχιδέες στον Ποταμό του Ουρανού.

XXXIII

Δεν μπορώ να ξεχάσω
Το αρωματισμένο σούρουπο μέσα
Στην τέντα των μαύρων μου μαλλιών,
Καθώς ξυπνήσαμε να κάνουμε έρωτα
Μετά από ένα μακρύ βράδυ έρωτα.


XXXIV

Κάθε πρωί, εγώ
Ξυπνώ μόνη και ονειρεύομαι ότι
Το χέρι μου είναι το γλυκό σου κορμί
Που πιέζει τα χείλη μου.

XXXVIII

Περίμενα όλο το βράδυ.
Τα μεσάνυχτα είχα πάρει φωτιά.
Την αυγή, ελπίζοντας
Να βρω ένα όνειρο δικό σου,
Άφησα το κουρασμένο μου χέρι
Στα διπλωμένα μπράτσα μου,
Αλλά τα τραγούδια των πουλιών
Που ξυπνούσαν με βασάνιζαν.

XLIV

Η ακαταστασία των μαλλιών μου
Οφείλεται στο μοναχικό άυπνο μαξιλάρι μου.
Τα κούφια μάτια μου και ισχνά μάγουλα
Είναι δικό σου λάθος.

XLV

Στο θέατρο Νο
Είδαμε τη Λαίδη Σιζούκα
Παγιδευμένη στο χιόνι,
Μου άρεσε η τραγωδία,
Γιατί σκέφτηκα,
Τίποτε όπως αυτό
Δεν θα συμβεί ποτέ σε εμένα.

LV

Η νύχτα παρατεταμένη για τους άυπνους.
Ο δρόμος μακρύς για τους κουρασμένους.
Η ζωή κρατά πάρα πολύ για μια γυναίκα
Που έγινε ανόητη από το πάθος.
Γιατί συνάντησα έναν διεστραμμένο οδηγό
Στα στριφτά μονοπάτια της αγάπης;