Θέλω να αξιοποιηθούν οι Μύλοι Αλλατίνη. Η ιδέα της δημοτικής
βιβλιοθήκης είναι σημαντική. Πιστεύω ότι η δημιουργία ενός δημοτικού
πολιτιστικού κέντρου με την δυνατότητα συνομιλίας, μέσω διαφόρων
δράσεων, πολλών πεδίων της τέχνης θα είχε επίσης ενδιαφέρον. Θα
μπορούσαν να δημιουργηθούν πολλά επίπεδα χώρων –κάθετα και οριζόντια–
μέσα στους οποίους θα λάμβαναν χώρα πολιτιστικές δράσεις άλλες με πιο
προσωρινό χαρακτήρα, άλλες με πιο μόνιμο ή ιδιωματικό. Ένας χώρος ή ένας
όροφος για βιβλιοθήκη. Ένας χώρος για διεξαγωγή εικαστικών εκθέσεων
μέσα από open calls με εναλλασσόμενες θεματικές ή/και συγκεκριμένων
καταξιωμένων καλλιτεχνών. Ένας χώρος για έκθεση κάποιας μόνιμης
χαρακτηριολογικής συλλογής συνυφασμένης με την ιστορία του κτηρίου, ίσως
μέσα από φωτογραφικό υλικό, αντικείμενα και αρχεία. Ένας χώρος για
προβολές, ταινίες, ντοκιμαντέρ. Ένας χώρος για δημιουργικά εργαστήρια
και σύγχρονα workshops στα οποία θα έχουν πρόσβαση σε ορισμένες
περιόδους οι πολίτες της πόλης. Ένας χώρος για σεμινάρια που θα αφορούν
σε θέματα ιστορίας μέσα από VR,
φωτογραφίας, παιχνιδιών στρατηγικής, περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και
παρέμβασης, όπου οι μαθητές από τα γύρω σχολεία θα μπορούσαν να
συμμετέχουν ενεργά.
Γενικά θα είχε ενδιαφέρον ένας πολυχώρος που να
μετατοπίζει το κέντρο βάρος του με ευρηματικότητα και χάρη άλλοτε στο
πεδίο της ιστορίας άλλοτε στο innovation και στον παλμό της εποχής ούτως
ώστε να έχει την δυναμική να ελκύσει το ετερόκλητο κοινό της πόλης
καθώς και άτομα από διαφορετικές ηλικίες.
Μια ζωντανή βεντάλια
δραστηριοτήτων και δυνατοτήτων που θα λάμβανε τον χαρακτήρα δυναμικής
πολιτισμικής ατζέντας μέσα και γύρω από ένα κτήριο το οποίο έχει
ιστορικό άξονα και βαρύτητα για την Θεσσαλονίκη.
Εργοστάσιο Αλλατίνη
Kάθε μέρα, στον δρόμο για δουλειά, βλέπω έναν άντρα να ροκανίζει χρυσό
από σκουριά. Μπαινοβγαίνει σε ανοιχτά παράθυρα και πόρτες που χάσκουν
σαν δυνατότητες. Σεργιανίζει σε όλο το εμβαδό το ποτισμένο με παρελθόν και απουσία.
Μαζεύει την σκουριά σε μικρά σακουλάκια μπισκότων.
Ζωντανεύει το κίτρινο και την οξείδωση των λόγων.
Πολλές φορές το χορτάρι και η βλάστηση γύρω παίρνουν ίδιο χρώμα.
Κλείνει τα σακουλάκια αεροστεγώς με την ανάσα του.
Κάθεται έπειτα οκλαδόν.Tο χορτάρι ταιριάζει με την εποχή ή το πανωφόρι του
ανάλογα με την εποχή. Πότε κίτρινο, πότε πορτοκαλί, πότε σάπιο μήλο, καφέ,
πότε λευκό τον χειμώνα.
Αργά το βράδυ, στον ακατέργαστο ουρανό με τα σύννεφα, τον βλέπω να
ανεβαίνει σχεδόν να πετά στο χείλος της καμινάδας.
Οι κινήσεις του έχουν την μνήμη και τον αέρα της φωτιάς.
Της επέκτασης. Και μιας αφετηρίας όλο μουσική και ταπεραμέντο.
Αδειάζει μέσα στο κτήριο τον χρυσό, τον χαλκό που ζυμώθηκε.
Έτσι όμως, σαν σκουριά συνεχίζει να υπάρχει. Κι επειδή επισκέπτες δεν
υπάρχουν, κανείς δεν έχει καταλάβει πως τόσος χρυσός αιωρείται
στον αέρα της πόλης, στην τεράστια έκταση της ιστορίας.
Αραιά και πού, όταν γυρνώ αργά το απόγευμα, φωτογραφίζω τις προεξοχές
και το κομμάτι που φαίνεται.
Μόνο στο τέλος κάθε εποχής κι ενώ έχει γίνει η εναλλαγή χρωμάτων μετάλλων
και ιδεών πηγαίνω διστακτικά –το ξημέρωμα– να δω τα μάτια μου
ν᾽ αντανακλούν τον χρυσό, τον χαλκό που χορεύουν.
Θέλω να βγω. Να ουρλιάξω στην πόλη για τον αιώνα-θησαυρό πριν
σκεπαστεί με το αλεύρι του χιονιού και του ύπνου.
Γυρίζω σπίτι.
Έχουν κολλήσει στα βλέφαρα και στα μαλλιά ρινίσματα. Με κάποια φτιάχνω
φύλλα χρυσού. Ετοιμάζομαι για την αλλαγή εποχής. Ψήνω κουλουράκια. Είναι
Χριστούγεννα, σχεδόν.
Ξεχωρίζω από το παράθυρο την πιο ψηλή καμινάδα. Πάνω της ένας αετός ή
κάτι τέλος πάντων που μοιάζει αγέρωχο.
Όταν πλησιάζω, το παλιό εργοστάσιο έχει γεμίσει με δεκάδες πουλιά και
φωλιές. Μέσα σε κάθε φωλιά αναδύεται, πάλι, μια δυνατότητα.
Ξύνουν με το ράμφος την σκουριά για να φανεί, ελάχιστα, ο πλούτος που υπάρχει.
Αποδημούν όλα μαζί.
Έχουν ήδη αργήσει. Έχει γίνει προ πολλού αλλαγή εποχής και θερμότητας.
Στο τελευταίο πάνω παράθυρο είναι εκείνος ο άντρας.
Με κοιτάει – Τον βλέπω.
Ξέρουμε ότι πρέπει να υπάρξει συνέχεια.
Αρχίζει το χιόνι.
Όλος ο χώρος υπονοεί μια ασημί απόχρωση.
Ο παλμός του κτηρίου ξεκινά σιγά σιγά να ταρακουνάει την πόλη.
