Τέσσερα ποιήματα

Όταν ήταν να κερ­δί­σου­με ακό­μη ένα γα­λό­νι
τό­τε στη «νή­σο των μή­λων»,
οι υπο­λο­χα­γοί μας ήξε­ραν ότι εκεί­νες οι κη­λί­δες στα δο­κά­ρια της στέ­γης
ήταν κη­λί­δες γάγ­γραι­νας και πηγ­μέ­νου αί­μα­τος
και η ευ­και­ρία ήταν «με­γά­λη» πα­ρά «ώρι­μη».

Οι στρα­τιώ­τες εί­χαν βυ­θι­στεί σε σιω­πή
από τό­τε που εί­χα­με πα­ρου­σιά­σει την ιδέα τ’ ου­ρα­νού ή του επέ­κει­να του θα­νά­του.

Το κύ­ριο πράγ­μα του μέλ­λο­ντός τους ήταν ένας πό­λε­μος
για τον οποίο οι κυ­νη­γοί νε­ο­σύλ­λε­κτων των Γρε­να­διέ­ρων
στρα­το­λο­γού­σαν ήδη.

Στο πε­ρι­βό­λι πί­σω απ’ το αγρό­κτη­μα
γι­νό­ταν ολο­έ­να και πιο φα­νε­ρό
ότι μια μη­λιά μπο­ρεί να στε­κό­ταν πά­νω σε κά­τι σαν στα­θε­ρό έρει­σμα
ενώ μια άλ­λη απλά δια­κιν­δύ­νευε την αρ­τι­μέ­λειά της.

Δο­κί­μα­σε να πεις σ’ έναν δρα­μα­τουρ­γό ότι ο ου­ρα­νός εί­ναι το όριο
όταν ένας αε­τός ρί­χνει μια χε­λώ­να κα­τα­πά­νω στο γυ­μνό του κρα­νίο.
Τώ­ρα ο Αι­σχύ­λος θα εκ­πνεύ­σει
δί­χως την ευ­και­ρία ν’ ανα­πτύ­ξει την ικα­νό­τη­τά του
σε μο­να­δι­κή μά­χη
ή να κυ­ριαρ­χή­σει σε βα­σι­κούς ηρω­ι­κούς άθλους.

Όσο ανε­πη­ρέ­α­στη κι αν εί­ναι συ­ναι­σθη­μα­τι­κά,
μια χε­λώ­να το εί­χε μέ­σα της να γί­νει το ηχείο μιας λύ­ρας
σκα­ρω­μέ­νης από τον φί­λο μου τον Ιω­σήφ, σε μια έσχα­τη
προ­σπά­θεια να στα­θεί υπε­ρά­νω του γκου­λάγκ.

Δε­δο­μέ­νου ότι οι Πορ­το­γά­λοι ξα­να­πή­ραν το φρού­ριο στην Αλ­μέι­δα
με­τά τη Συν­θή­κη του Πα­ρι­σιού
εί­ναι ξε­κά­θα­ρο ότι δεν εί­ναι κά­θε απο­τέ­λε­σμα ολέ­θριο.

Στη μνή­μη του Τζον Άσμπε­ρυ

Μια πα­ρα­φθο­ρά του assorodus, όρος των Κα­γιού­γκα που ση­μαί­νει «αση­μέ­νιο κύ­μα»,
η γε­νέ­τει­ρά σου επι­βε­βαί­ω­σε την προ­διά­θε­σή σου να γί­νεις Ποι­η­τής των Λι­μνών,
εγκλω­βι­σμέ­νος κα­θώς ήσουν στο σπί­τι εκεί­νο στην Οδό Λί­μνης,
ώσπου η ποί­η­ση σου πρό­σφε­ρε μια φτε­ρού­γα.
Μια άσπρη φτε­ρού­γα φυ­σι­κά, προ­βλέ­πο­ντας το λευ­κό άφρι­σμα των μαλ­λιών σου,
άφρη που πρό­βαλ­λε το απύθ­με­νο μπλε των μα­τιών σου.
Την έκ­φρα­ση «άφρι­σμα μαλ­λιών» τη χρη­σι­μο­ποί­η­σε για πρώ­τη φο­ρά ο Βε­νια­μίν Φραν­γκλί­νος
σε μια ξα­κου­στή επι­στο­λή πε­ρί ελαί­ου και τα­ραγ­μέ­νων νε­ρών.
Αυ­τό ήταν το 1773, τό­τε που ο όρος assorodus εί­χε ακό­μη κά­ποιο κύ­ρος.

Ο Paul Muldoon γεν­νή­θη­κε το 1951 στη Βό­ρειο Ιρ­λαν­δία. Εί­ναι πο­λυ­βρα­βευ­μέ­νος ποι­η­τής, κρι­τι­κός και συγ­γρα­φέ­ας παι­δι­κών βι­βλί­ων με­τα­ξύ άλ­λων. Από το 1987 ζει στις ΗΠΑ, όπου εί­ναι κα­θη­γη­τής δη­μιουρ­γι­κής γρα­φής στο πα­νε­πι­στή­μιο Πρίν­στον. Τα ποι­ή­μα­τα, που με την άδειά του δη­μο­σιεύ­ου­με εδώ, εί­ναι από την τε­λευ­ταία του συλ­λο­γή (2019) που έχει τον τί­τλο Frolic and detour (Χα­ρές και πα­ρα­κάμ­ψεις).