Τις πιο οριστικές αλήθειες
τις μοιράζομαι με ξένους,
γιατί
έχουν ευθύβολα μάτια και
θαρρετά αυτιά
Μετά μετανιώνω,
έγιναν αμέσως
δικοί μου
– Σαν
τους φόβους –
Αλλά,
για λίγο,
όσο έμοιαζαν ερευνητές,
που παρατηρούν
το άγνωστο πλάσμα,
μπόρεσα να πω
το ακριβές που είχα στο μυαλό μου
και να το φτύσω
στο κέντρο της παλάμης
σαν μπουκιά που μου
κάθισε
στο λαιμό.
Η κυρία με τα αλογίσια δόντια και
το μακρύ λαιμό με στόμα πάντα μα πάντα
κόκκινο σαν λωτό
Γυρίζει με στόμφο τη χωρίστρα στο πλάι
και μειδιά σε όποιον θεωρεί πως την κοιτά
Έχει ένα όνομα κοινό που παρότι
την βάπτισαν μ' αυτό την φώναζαν ξενικά
–ας πούμε μπέμπα ή κάτι στα ρουνικά–
Η ιστορία της είναι κυρίως άγνωστη
εκτός από ένα μικρό καίριο κομμάτι:
μιλάει για τον εαυτό της σαν να είναι αρσενικό:
«είμαι άτρωτος, είμαι αταίριαστος»
και τι μπορεί να σημαίνει;
Μοναξιά και μια κάποια αλλοτρίωση ή
βαθιά, βαθιά συναίσθηση του εγώ;
δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει
πάντως κάθε Δευτέρα ποτίζει τις γλάστρες και
ρίχνει πλούσιο λίπασμα
ύστερα δήθεν αναρωτιέται πως και
μαραίνονται.
Έχετε σκεφτεί πως θα 'τανε
η ποίηση αν τη διαβάζανε
με στόμφο και λαγνεία
στα στριπτιτζάδικα;
Αν αφορούσε παραπάνω
από πολλούς κι αν
ξεχυνότανε ορμητικά σε
καταγώγια και σκοτεινά
ανάκτορα;
Αν γινόταν παντιέρα
και κυριαρχούσε αντί για
τις λέξεις προκάτ των ειδήσεων;
Αν οι λέξεις οι ποιητικές τρύπωναν και
πονούσαν στιγμιαία σαν αφύπνιση
αντί για τα άρθρα του συντάγματος και το
πάτερ ημών;
Αν γινόταν τύμβος στον
πεζόδρομο της Γλάδστωνος
να μας θυμίζει τι σημαίνει
επιθανάτιος ρόγχος μέρα μεσημέρι
μπροστά στα μάτια όλων;
Έχετε σκεφτεί γιατί αξίζει
να παιδεύεσαι να βγάλεις
έναν ρημαδιασμένο στίχο
για τον έρωτα τον εικοστό
πρώτο αιώνα; Τον έρωτα
τον λυσιμελή και ακατάλυτο
που τώρα και πάντα μας παιδεύει;
Αν τίποτα από όλα αυτά
δεν σκεφτήκατε
τότε το νόημα ερρίφθη
στο κενό
με σάλτο μορτάλε.
Κάνεις δεν θα σου εξηγήσει
σωστά
αυτό το κάψιμο
απόπειρα κάνω·
στο πλάτωμα κάτω
απ' το λαιμό που
συγκρατούν οι κλείδες
πολλές πυρωμένες καρφίτσες
ασήμια, στοχαστικά
τοποθετημένα,
μπηγμένοι πάσσαλοι σε
αφράτο χώμα·
έτσι στέκεται
ο πόνος, ρέει σαν
καυτός μαζί με
ταραχή και ταχυκαρδία
Συλλέγει
ανώνυμες, αόρατες,
βάρβαρες
στιγμές
δεν έχει
ασκό σαν
τον Αίολο,
μόνο ένα βελούδινο
πουγκί
τι ήχο αφήνει
ο άνθρωπος όταν
ανυψώνεται,
συλλέγει·
σαν να
φωτογραφίζει
περνάει απαρατήρητο,
αλαφροπατάει δίπλα
στον πόνο και
την ανακούφιση
συλλέγει
επιθανάτιους
ρόγχους.
