————————————————————————————————
Σήμερα θα γυμναστώ με το ποιητικό κτήνος.
Την αυταρέσκεια των επιπρόσθετων σπονδύλων
θα τραγουδήσω. Την ηδονή της έκτασης
του στιλπνού σώματος, κι αυτή τού κουλουριάσματος
σε χνουδωτό, παλλόμενο χερούλι θα επαινέσω.
Αχ, αίλουρε! Πόσο ζηλεύω τα μαχαίρια που κρύβεις
στ’ απαλά σου μαξιλάρια! Πόσο αγαπώ τη σαγήνη
της νύστας πάνω στον αρχαίο βρυχηθμό σου!
Και πόσο θα ‘θελα κι εγώ στο στόμα μου μια γλώσσα
κατακόκκινη και τραχιά!
Μεταμφιεσμένο μου αγρίμι!
Αφρικανικό μου αίνιγμα!
Δε γνωρίζεις ανυπάκουα μέλη. Κι όσο ζεις,
ζει μαζί σου η αλληλουχία μιας κινούμενης ιδέας,
κι η άγρυπνη πτητικότητα της προγονικής μας ζωής
