Ποίηση ή Το σώμα σου

        Ι

που­κά­μι­σο πα­ρά­θυ­ρο
να το άνοι­γα να δω

το πλά­τω­μα των ώμων
το αλώ­νι της θη­λής

απ’ το πη­γά­δι της κοι­λιάς
να πιω κι ας πέ­σω

τρεις νύ­χτες όρ­θια μες στο νε­ρό

να σε φω­νά­ζω ζω­ντα­νή
χα­μέ­νη ήδη

                ΙΙ

ποιο ρέ­μα σε δια­περ­νά
ποιο βου­νί­σιο πο­τά­μι
πα­γω­μέ­νο νε­ρό;

μπαί­νω φλε­γό­με­νη κι εί­μαι ακό­μη
στους αστρα­γά­λους

                ΙΙΙ

Οι ποι­η­τές δια­κο­νούν τη συ­ντρι­βή
όπως άλ­λοι προ­σεύ­χο­νται για σω­τη­ρία

Γρά­φουν απ’ το πε­ρίσ­σευ­μα της λύ­πης
όπως άλ­λοι ζουν απ’ το υστέ­ρη­μα της χα­ράς

Δώ­σε μου λοι­πόν το σώ­μα σου να το πεν­θή­σω
Τα ποι­ή­μα­τά μου στρα­τιώ­τες που έπε­σαν
στην ίδια μά­χη                 για άλ­λη πα­τρί­δα
πο­λε­μώ­ντας

Τα ποι­ή­μα­τά μου ερα­στές που δεί­λια­σαν

Τα βογ­γη­τά τους κε­ραυ­νοί που ακού­γο­νται στο βά­θος
Το δέ­σι­μό τους μπό­ρα που ξέ­σπα­σε αλ­λού