Πόσο μου λείπει ο ήχος της…
στην Πελιό Παπαδιά
Παρά το φαινομενικό σκοτάδι
εντός του μνήματος
οι πεθαμένοι
ονειρεύονται χρώματα
Το πράσινο του λιβαδιού
Το κόκκινο της διεκδίκησης
Το κίτρινο της πεζής πραγματικότητας
Μονάχα το μπλε
δεν βλέπουν οι πεθαμένοι…
Γι’ αυτό, σας λέω:
όσο ζείτε, φροντίστε να χαρείτε τον Ουρανό
Και τη Θάλασσα, βέβαια
Τη Θάλασσα, ανυπερθέτως
Εξόδιον / It was short but it was sweet
στην Ευγενία Μπογιάνου
Ακούω ακολουθία φριχτών ήχων:
Ήχο σαν ασεβές σπάσιμο μαρμάρου
Ήχο σα συνεχές, κάθιδρο φτυάρισμα
σε χώμα που δεν ευνοεί τη σπορά
Ήχο σαν διάρρηξη παλαιού μπαούλου
γεμάτου μοναχικά, σαπισμένα βιβλία
Μάλλον για εκταφή με πάνε…
Λεπτή διαφορά
στον Τέλλο Φίλη
Ο πεθαμένος
μοιάζει με ζωντανό
που ‘χει Asperger
Μόνο που οι πεθαμένοι
μιμούνται ευκόλως
συναισθήματα
____________
Η ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Κατσιγιάννη Ονειρεύονται χρώματα θα κυκλοφορήσει προσεχώς από το Βιβλιοπωλείον της «Εστίας».
